Bir süredir Türkiye’nin farklı yerlerinde kurulan kitap fuarlarını dolaşıyorum. Benim için yeni ve öğretici bir süreç bu. Fuara gelen insanlarla konuşmak onların satın alma alışkanlıklarını anlamak, kültür endüstrisinin ülkemizdeki işleyişi hakkında ipuçları veriyor.
Türkiye’de göstere göstere işleyen ve işlediği her alanda kültürümüzü ezip geçen yıkıcı bir sistem var. İnsanları tek tip düşünmeye ve tüketmeye iten işte bu sistem. İnsanlar kitabı bir nevi kurtarılmış bölge, kültür endüstrisinin işgal alanı dışında bir yer gibi algılıyorlar. Ama değil!
Şöyle izah edeyim. Özellikle öğrenciler, fuarda Sabahattin Ali gördükleri zaman inanılmaz seviniyorlar. “Aa Kürk Mantolu Madonna, bak Kuyucaklı Yusuf” diye birbirlerine gösteriyorlar. Aynı muameleyi gören başka kitaplar da var.
Sabahattin Ali üslubuyla iyi bir yazardır, tamam, kabul. Ama ona dünyanın en iyi yazarı muamelesi çekmek neden? Propagandadan elbette.
Propaganın arkasında yazarın mazlumen ölümünden daha çok kitaplarını bir bankanın çok büyük tanıtımlar ve ucuz fiyat politikasıyla piyasa sürmesi gibi mühim bir faktör var. Yani kültür sermayenin güdümünde. Edebiyatı, düşünceleri, estetik zevkleri...