Sansürün yakın tarihi
ALİ OSMAN AYDIN
Cumhuriyet Gazetesi yazarı Özdemir İnce şöyle yazmış: “Hayattan esinlenir ama sanat yapıtı (roman, öykü, tiyatro, sinema) tektir, biriciktir. Bu yapılardaki kişilikler, örneğin zimmetine para geçiren veznedar, öğrencisine sarkıntılık yapan öğretmen, kısır kadının göbeğine Arap harfleriyle dua yazıp ırzına geçen mahalle imamı tektir. Kurtuluş Savaşı’nda düşmanla işbirliği yapan imamlar da silah elde savaşanlar da vardı. Sanat yapıtındaki işbirlikçi imam kendisinden başka kimseyi temsil etmez. En önemli nokta: Sanat alanında hiçbir kişi(lik), hiçbir meslek dokunulmaz değildir.”
İnce bu sözleri, Erdoğan’ın bazı dizilerle ilgili, “Tıpkı 28 Şubat dönemindeki gibi belli toplum kesimlerimiz adeta öcü gibi gösterilmekte, tahkir ve tahrik edilmektedir”eleştirisi üzerine yazıyor.
İnce demek istiyor ki, “Sanat bu (!), sanatı bu kadar kişiselleştirmek yanlıştır, sanattan anlamamaktır.”
Peki İnce haklı mı?
Türk sinemasında zayıf bile olsa bir Kemalizm eleştirisi hiçbir zaman olmadığı, olamadığı, kimsede bu konulara girmeye cesaret...