Şimdiki aklım olsa mesleğe başlarken polis muhabiri değil, otomotiv muhabiri olurdum. Dünyanın en keyifli işi. Otomotiv firmaları acayip sahip çıkıyor. Bir gün Patagonya’da, bir gün Endülüs’te araba kullanıyorlar. Hem de dünyanın en lükslerini. Sonra da oturup yazıyorlar: “Şöyle kullandık böyle kullandık diye.” Yahu araba kullanmakta ne var? Tamam bir kısmı belli bir yetenek ister ama gazetecilik bunun neresinde? Hele bir de bir dergi falan varsa elinizin altında değme keyfine. Ayrıca otomotiv fuarları da çok keyiflidir mesela. Amerika, Paris, İsviçre. Kimsenin, örneğin Tahran’daki bir otomotiv fuarına gittiğini görmedim. Veya Karaçi’ye.
Eğer otomotiv muhabiri olamazsam ekonomi muhabiri olmak isterdim. En iyisi onlar. Kimi zaman otomotivcilerden bile daha iyi. Öncelikle yazları klimalı, kışları kaloriferli salonlardasın. Muhatapların büyük patronlar. Eğer kendi çalışanı değilseniz size genellikle iyi davranırlar. Hükümet desen zaten bütün verileri önüne koyuyor. Alt alta topluyorsun. Ne öyle yangında duman altında kalıp ölme, ne sokakta dayak yeme, ne sınır ötesi harekâtı izleme ne de yüzlerce kilometre yürüme derdin var.
Her ikisini de beceremediysem spor muhabiri olmak isterdim. Öncelikle istediğin kadar boş konuşma hakkın var (Hepsi değil tabii). Söylediğin her şey en fazla bir sezonluk. Üstelik geçmişte söylediklerinizin yüzünüze vurulma, toplumsal tepkilerin hedefi olma durumu yok. (Gerçi 40 yılda bir Arda Turan’a denk gelirseniz kötü ama o da işin tadı tuzu.) En güzeli, kimi zamanlar etkili ve yetkili kimi kişilerin hedefine oturtulma sıkıntısı hiç yok. Üstelik dünya kupası dersin gezersin, olimpiyat dersin gezersin. Avrupa kupalarını ve hatta milli maçları saymıyorum bile. Evet kimi zaman sıcakta- soğukta stada gitmen biraz sıkıntı yaratır ama bunu da dert edeceksen bu işi yapma. Bir de pazar günleri çalışma zorunluluğu var ha. Yapacak bir şey yok.