NATO kime karşı kuruldu? Tabii ki Sovyetler Birliği’ne. Yani komünizme karşı. Pekiyi, NATO kurulurken, Sovyetler Birliği’nin de katılmak istediğini biliyor muydunuz? Kendi açılarından haklıydılar. Çünkü iki büyük dünya savaşı çıkmıştı ve ikisini de Almanya çıkartmıştı. Bir birlik kurulacaksa ona karşı kurulmalıydı. Üstelik kendisi savaşın galipleri arasındaydı. Savaşın diğer galipleri, savaşı çıkartan ve mağlup olanla birlikte kendisine karşı askeri bir pakt kuruyordu.
Türkiye açısından ise durum biraz farklıydı. Sovyetler, İkinci Dünya Savaşı sırasında Almanlardan “Kurtardığı” her yeri adeta işgal etmişti. Kendine bağlı rejimler kurmuş, Varşova Paktı adı altında askeri bir birlik oluşturmuştu. En büyük derdi ise İstanbul ve Çanakkale Boğazı’nın denetimini ele geçirmekti. Kazayla Türkiye savaşa girmiş olsa, “kurtarma” ayağına ilk işgal edeceği ülke biz olacaktık mutlaka. Sonra 70 sene uğraş ki, çıkarasın.
Neyse Türkiye böyle günlerde girdi NATO’ya. Kendini güvenceye aldı. Yani bir anlamda NATO şemsiyesi altına sığındı. Ama bedelini de ödedi. Bizimle ilgisi olmayan bir sürü coğrafyada kan akıttık. Topraklarımızda üsler kuruldu, bizden habersiz nükleer silahlar yerleştirildi, U-2’ler havalandırıldı. Gladio ve benzeri yapılanmalarla uğraştık. Ordumuz ona göre düzenlendi. Amerika’da eğitim gören “Bizim çocuklar” darbeler yaptı, darbelere soyundu. Silah alınacaksa NATO standardı denilip illa Amerikan silahları satıldı. (Hatırlayın, hava savunma sistemimizi Çin’den alacak olduk, başımıza neler geldi.) Ama ilk darbeyi de yine ünlü Johnson mektubu ile yedik. Amerikan Başkanı, İsmet İnönü’ye yazdığı mektupta, Kıbrıs’a müdahale edersek olası bir Sovyet işgalinde ittifakın bizi korumayabileceğini ima edince fark ettik. 1974 müdahalesi sonrası 10 yıl Amerikan Ambargosu ile uğraştık.