Son sözü baştan söyleyeyim: Eğer, Türkiye’nin iç siyasetine küreselci/neo-liberal politikaları “Avrupa desteğinde” zorlamayı düşünenler varsa, umutlanmasınlar, Avrupa’nın kendi dertlerinden başka bir coğrafya ile uğraşacak hali yok!..
Paniklerini anlıyorum.“Avrupa bizi Erdoğan’a karşı yalnız bırakmamalı” açıklamalarını da...
Ama Fransa’nın konfora alışmış sokaklarının hayli sakinliğinde ayak seslerimi dinlerken, bu insanların dünyanın merkezine koydukları “bencillikleri” nedeniyle kimseyle uğraşacak halleri olmadığını anlayabiliyorum.
Belki de, kadim siyasi kültürleri nedeniyle, aslında kendilerinin adım adım bir “küresel tuzağa” çekildiklerini fark ediyorlar ve her geçen gün biraz daha kendi içlerine çekiliyorlar.