Son sözü baştan söyleyelim: Bu ülkede insanların “evet” kadar “hayır” deme hakkı vardır. Seçmenin tercihine kimse, önyargılı ambargo koyamaz. Ne, “evet” diyen seçmen “cumhuriyet düşmanı”dır ne de “hayır” diyen “vatan haini...”
15 Temmuz’dan sonra olgunlaşma rotasına girmiş demokrasimizin tarihi bir kararı “millete” sorduğu keyifli bir süreç yaşıyoruz. Türkiye’nin 2007 yılında girdiği ve -hep söylüyorum- bugüne kadar çoktan çözmüş olması gereken bir “sistem sorununu” millet sandık başına gidecek, oylarıyla çözecek, sonuç ne çıkarsa çıksın, milletin kararı doğrultusunda Türkiye yoluna devam edecek. Hepsi bu...
Bu ölçekteki demokratik bir süreci “rejim tartışmalarıyla” sulandırmanın, bir “ölüm-kalım meselesi” haline getirmenin bir alemi var mı, yok.
“Evet”çıkarsa yeni bir hükümet sistemine gideceğiz, “hayır” çıkarsa bu kez, 1982 darbe anayasasını “gerçek demokratik parlamenter sisteme” (darbeci lider için yazılmış, vesayetçi anayasadır, sorumluluğu olmayan güçlü cumhurbaşkanlığı yaratarak yarı-başkanlık sistemini içermektedir) dönüştürmek için kolları sıvayacağız.
Bu yolu CHP açtı
Bu referandum, CHP’nin izlediği politikaların sonucudur. “E-muhtıralarla” millet iradesinin esir alınmaya çalışıldığı 2007 cumhurbaşkanlığı seçiminde CHP, Sabih Kanadoğlu isimli vesayet hukukçusunun “367 garabetinin” peşine takılmasaydı, son 10 yılın tarihi çok farklı yazılabilirdi. Millet, iradesini tanımayanlara cevabı önce 22 Temmuz 2007 genel seçiminde, sonra da 21 Ekim 2007 anayasa değişikliği referandumunda vermiş, cumhurbaşkanını doğrudan kendi oyuyla seçeceğini karara bağlamıştır.