"Cahş" nedir? Neyin savaşı? Bunlara geleceğim. R. T. Erdoğan'ın şu konuşması "cahşlar" için bir ipucu verecektir:
"Kuzey Irak'a en büyük desteği bugüne kadar biz verdik. Yeri geldi kaynakları kesildiği anda imkânlarımızı paylaştık. Bunların karşılığında onlardan hiçbir şey istemedik. Tek beklentimiz hassas çizgilerimizde bize saygı duymaları ve bize rağmen adım atmamalarıydı. Bunu yapmadılar. Madem şartlar değişti öyleyse bunun da bedelini ödeyecekler. Buradan bir kez daha söylüyorum. Bu meselenin Kuzey Irak'taki Kürtlerle alakası yok. Zira İsrail bayraklarıyla sokakta dolaşmaları bizi üzmüştür. Bu bir şeyi gösteriyor, MOSSAD'la birlikteler. Ne yaptığınızın farkında mısınız? Bir tek İsrail destekliyor. Mesele, Kuzey Irak'taki diğer kesimlerin hakları ile ilgili. Kerkük tartışmalı bölgedir, bunlar Kerkük bizim diyor. Kerkük'ün tarihinde siz yoksunuz."
R. T. Erdoğan, "Ne istediniz de vermedik! Ama ihanet ettiniz!" diyor açık açık.
Kuzey Irak'la Türkiye arasında sıkı bir bağ vardır. Araplar da, Türkmenler de, Kürtler de Türkiye ile iç içedirler. Damarlarımızda akan kan Kuzey Irak'ta da deveran eder.
"Ağabey" Türkiye'dir. Türkiye olmadan Araplar var olabilir ama Türkmenler ve Kürtler var olamaz. Barzanîler oradaki Kürt akrabalarımızı bilinmeze sürüklüyor. "Kendi başımıza buyruk olacağız, sınırlarımız bizden sorulacak..." gibi, heyecan veren hisler bir anda insanı Simeranya'ya götürür (Peyami Safa'nın Yalnızız romanında Samim'in hayal dünyası); ama, uyandıklarında, hakikatlerle yüz yüze kalırlar ve etraflarının ne kadar boşaldığını, ne kadar küçüldüklerini, ne kadar meyus olduklarını görürler. Kendi başlarına hareket asıl kendilerinden kopuştur. Böyle kopmayı kim ister ve niçin ister? Bir düşünün... R. T. Erdoğan yukarıda bunun cevabını veriyor. Ve haklı.