"Kerkük canımız" derken "Kerkük"ün bir sembol olduğunu yazmıştım. Mesele "Musul"da düğümleniyor. Kerkük'ü de içine alan Musul Misak-ı Millî'nin sınırlarına dâhildi. İstiklal Savaşı verilirken Musul'a, daha öteye Kerkük'e uzanacaktık. Yemin etmiştik. (Misak-ı Millî, "millî and" anlamına gelir.)Zaman geçtikçe Musul'a, Kerkük'e, Erbil'e, Süleymaniye'ye uzanamayışımızın sancısını çekiyoruz. Zarurî vaziyetler bizi, geride durmaya icbar etti."Zarurî" deyince düşünmeliyiz. 1926 Ankara Antlaşması'yla buraları ebediyen terk ettiğimiz düşünülüyor. Herkes biliyor ki, şartlar elvermediği için, o antlaşmaya imza atılmıştır. Birçok araştırıcı bu antlaşmada da haklarımızın baki kaldığı hususunda fikir yürütmüşlerdir. Bizim yüreğimizin bir parçası "el"e teslim edilmiştir. O "el" İngilizlerdi. İngilizler istedikleri gibi sınır çizmişler, Irak'ı kendi başlarına yönetmeye kalkışmışlar; ancak halkın homurtusu ayyuka çıkınca, Haşimîlerden (Peyygamber sülalesi) bir kukla "kral" getirmişlerdir ki, bu kralın babası Hüseyin Hicaz'da İngiliz desteğiyle Osmanlı'ya kafa tutmuş, Ülkenin parçalanmasında, Müslümanların ayrışmasında, ve birbirine düşmesinde aslî rol oynamıştır.İslâmcılarımız, İslâm ülkelerindeki despot yönetimlere, kuklalara kafa yormuyorlar. Ortalık güllük gülistanlık gibi "İslâm birliği"nden bahsediyorlar. İslâm birliği meselesinde akla ziyan teoriler üreten Prof. Dr. Hayrettin Karaman "birilerini" boş hayallere kaptırıyor. (İktidarın akıldanesi olduğu için sözlerini dikkat alıp gerekli ikazları yapmalıyız. Çok şükür, "İslâmcı" çizgide görünen kimileri "Ne oluyor hoca!" demeye başladılar.) Türkiye'nin Irak'a ve Suriye'ye müdahale