"İslâmcı" cenahın hususiyetle edebiyatçıları, kendi ifadeleriyle söyleyeyim, "öykünmeci".
"Öykü", "öykünme" kelimelerini hiç kullanmam. Öykü "hikâye"nin, öykünme "taklit"in yerine geçirilmek istenmiştir. ("Oğkenmek" kelimesini doğuştan biliriz. Yozgat ağzında sık kullanılır. Alaycı taklidi ifade eder. meselâ; "Ne oğkeniyon!" derler.)
Yüzyıllar boyu dilimizde yerini bulmuş, Türkçeleşmiş kelimeleri atıyoruz, birden bire bir kelime buluyoruz, tarihi siliveriyoruz. Sol "arılaştırma"ya gözü kapalı atlıyor, ya İslâmcılara ne oluyor? Solun maksadı, "İslâmî" havayı hiçbir surette solumamak. Kelimelerde bile fanatikler. Çünkü "hikâye" de, "taklit" de Arapçadan gelme.
Türkçeyi arılaştırmak, daraltmak isteyenler, öyle bir hava estirdiler ki, yeni kelimeleri kullanmayı bir statü kazanmak anlamına getirdiler. Bizim İslâmcılarımız, esasında beynelmilelci olduklarından bu tuzağa bile bile düştüler.
Ünlü edebiyat tarihçisi Prof. Dr. Ömer Faruk Akün (1926-2016) "Türk Dili Karşısında Türk Münevveri" kitapçığından şu satırları aktardıktan sonra asıl mevzumuza geleceğim: "Dil ile meşgul olan bir kurumun veya şahısların Türk dili için tasavvurlar, düşünceler ortaya atması, bunları kitapları ile, broşürleri, mecmuaları ile yaymağa çalışması, zorla kabul ettirilmeğe kalkışılmadığı müddetçe normal sayılabilir. Fakat bizde iş, bu raddede kalmayarak yanına devletin kuvvetini alan, fiilî ve müessir bir müdâhale şekline girmiştir." (s. 11).
Her teklifi yapabilir, her kelimeyi ileri sürebilirsiniz. Ama, tabiî ve tarihî akışı bölen yeni bir dile zorlayamazsınız.