Tuğrul Türkeş'in "Azgın Milliyetçilik" başlıklı makalesi dikkat çekti ve tartışıldı.
Dün bahsettiğim "biri" "MHP lideri Alparslan Türkeş'in AKP'ye geçen oğlu Tuğrul Türkeş, siyasi literatüre yeni bir kavram kazandırdı: Azgın Milliyetçilik." dedikten sonra makale içinde "Kürt", "Alevî", "Hristiyan" geçen bir cümleyi cımbızla çekerek, milliyetçiler sanki bu unsurları ayırıyor, göstermek istedi. (Halbuki Tuğrul Bey bambaşka bir şey anlatıyor.) Ve fırsat yakalamışken "milliyetçiliğe" ve münhasıran "Ülkücü Hareket"e saldırdı.
"Bu topraklarda Türk milliyetçiliği Abdülhamid'e karşı tutum olarak gelişti ve büyüdü." diyor. (Mehmet Ali Güller, "Atatürk milliyetçiliği ve devrimci cumhuriyet", Cumhuriyet, 23 Ocak 2021)
Bu zatın 19. yüzyılda gelişen hareketleri bilmemesi mümkün değildir. Abdülhamit ilk Meclis-i Mebusan'da "Türkçe"yi ve hâliyle Türk'ü öne çıkardı. Yeri geldikçe hatırlattık.
Önce Osmanlı anasırın kimlerin kışkırtmasıyla devleti parçalamaya yöneldiğini düşünmek gerekir. Osmanlı Devleti'nin kurucu unsuru Türklerdir. Türklerin bağlanacakları, gidecekleri hiçbir yeri olmadığı için, bu topraklarda bütünlüğü isteyen, diğer unsurları da içine katarak bir hareket başlatmıştır. Bu illâ Abdülhamit devrilsin manasında değildir. Dünya değişiyordu, Türkiye de değişecekti. İttihat ve Terakkî bunda öncü ise, önce İttihat ve Terakkî'yi kuranların kimliklerine bir bakmalı. Ermeniciler bile İttihatçılarla birlikteydi. Kâzım Karabekir Paşa, "Türk"e yöneliş sebebinin başında anasırın geldiğini Bulgar örneğiyle anlatır. İçlerinde Türk yatsa da İttihatçılar da Hristiyan unsurların kopuşları karşısında Müslüman unsurları bir arada tutmak için son ana kadar "İslâmcı" siyaset gütmüştür.
En ateşîn İttihatçı Hüseyin Cahit (Yalçın) Osmanlılığın ve "uhuvvet-i anasır" (unsurların kardeşliği) hissinin telkinini öne çıkarmıştır.