"Ense” kelimesini irdeliyorduk. Ense kelimesinin kökündeki “en” sesi bizi “ben”, “sen” ve “geniş” kelimelerindeki “en” köküne getirdi. En, sen ve geniş kelimelerinin aynı kökten geldiğini söyleyerek anlında “deniz”, “engin”, “denge”, “yenge”, “yeni”, “kendi” gibi kelimelerin de “ense” ile aynı kökten olduğunu söylemiş oluyoruz aslında. “Ben” ve “sen”in kökü “en”. Peki aralarındaki fark nedir? Başa “b” sesi geldiğinde kelime nasıl bir anlam kazanıyor, “s” sesi geldiğinde anlamda nasıl bir değişme oluyor. Bunu şimdi ortaya koymaya çalışacağım ama bunu ortaya koymadan önce şunu dikkatlerinize sunmak isterim: Şimdiye kadar dilcilerimiz “ben” ve “sen” kelimelerini irdelerken her iki kelimede “en” seslerinin ortak oluşuna hiç dikkatleri çektiler mi? Hadi “ben” ve “sen” kelimelerinde sadece “b” ve “s” sesi değişiyor ve bunu fark etmediler, peki biz ve siz kelimelerinde de b ve s değişiyor; bunu da mı hiç düşünmediler? Yürürlükte olan hakim gramer anlayışının bu konuyu kafaya takmaması ilginç değil mi?! “B” ve “s” değişikliği kelimeye ne yapıyor, bunu bir de “biz” ve “siz” kelimeleri üzerinden de yoklayabilirsiniz. Biz ve siz kelimelerinin kökünü “iz” olarak görüyoruz. İkisinin de başına “ben” ve “sen”de olduğu gibi “b” ve “s” sesleri yer değiştirmiş birbiriyle. Biz burada şunu fark ediyoruz: “S” sesi geldiği kelimeye bir anlam etkisinde bulunuyor mu? Anlamı değiştiriyor mu? Elbette değiştiriyor. Yaptığımız karşılaştırmalarda “s” sesinin kelimedeki anlama dışarı çıkma anlamı kattığını gördük.