Bir gazete yazısını kimlerin okuduğunu bilemezsin. Ancak kaç kişinin okuduğunu –artık- bilebiliyorsun. Hazreti Google gerekli şifreleri bilen gazete yöneticisine şak diye bilgi veriyor. “Şu yazı şu kadar bin kişi tarafından okundu. Öteki yazı ise ancak şu kadar...”
Tırmık’larla ilgili, arada bir bu istatistik bilgiyi Cumhuriyet’in yönetici tayfasına sorup öğrendiğim oluyor.
Dikkatimi çekti, hapishanelerden gelen okur mektuplarına yer veren ya da hapishanedekilerle, hapishanelerdeki koşullarla ilgili Tırmık’lar hiç sekmeden “en az okunan” yazılar oluyor.
Şaşırdınız mı?
Şaşırmayın. Hazreti Google öyle diyorsa öyledir.
Google söylemeseydi de şaşırmazdım. Tamam “Allah’ın lütfu” sayesinde hapishaneler doldu taştı; hatta yeni gelenlere yer açmak için it kopuk, gaspçı, torbacı, tacizci, cepçi, tırnakçı takımına “ilan edilmemiş af” ilan edildi; “boş mekân” yaratıldı.
Ama yine de...
78 milyonluk Türkiye’de, hele hele “Allah’ın lütfu” sonrası içeri tıkılanlar kaç kişi olabilir ki?
FETÖ’cü diye içeri alınmış, eline silah almamış, darbe girişimini sizin gibi, benim gibi TV ekranından öğrenmiş, “Cemaat”in kirli ve kanlı işlerine bulaşmamış, ama Bank Asya’da -çoğu kez mecburen- hesap açtırmış, oğlunu kızını Cemaat’in yurtlarına, dershanelerine yollamış nice kişi de içeri tıkıldı. Dahası Cemaat’in can düşmanı olan Kürt siyasal hareketini yasal alandan kazımak için yürütülen operasyonlarla tutuklanan binlerce kişi var. Keza özgürlük ve barış istemek gibi “suçlar” işlemiş akademisyenler, sağlık emekçileri, öğrenciler, öğretmenler var. Boyun eğmemek, biat etmemek, tek adam yönetimine itiraz etmek gibi “ağır suçlar” işlemiş sosyalistler, sosyal demokratlar, demokratlar var...
Ama yine de 78 milyonluk bir ülkede sayıları dev boyutlu bir kitleselliğe ulaşmıyor. Dolayısıyla bu konulara değinen yazılar da sınırlı sayıda okurun ilgi odağına oturuyor.
Şaşırmıyorum. Şaşırmayın...
***
Bu gerçek, gazetecinin (mesela Aydın Engin’in) posta ya da e-posta kutusunun dolup taşmasına engel değil.