Baştan uyarayım, içimde bir his “Oğlum Aydın sen bu yazıyı daha önce de yazdın. Bu tekrar oluyor” demekte. Ancak eski Tırmık’ları tarayıp “Yazdım mı yazmadım mı” sorusuna cevap aramaya hiç niyetim yok. Yazmışsam bir daha yazıyorum; yazmadıysam ileride bir kere daha, yüz kere daha yazarım...
Biliyorsunuz, önceki gün beşi tutuklu gerisi tutuksuz tüm Cumhuriyet “sanıkları” yine duruşma salonundaydık. Bu kez Çağlayan Adliye Sarayı denen, yaz sıcağında “Çağlayan Hamamı”na dönmüş, AVM görünüşlü binada değil, Silivri “Mapusdamı” Kampusu’nun duruşmalar için yapılmış mahkeme salonundaydık.
Besbelli ki yüce devletimiz Silivri mapushanesi için parayı kıymış, geniş, rahat duruşma salonları, aksamayan ses düzeneği, sanıkların ve tanıkların daha iyi izlenmesini sağlayan dev boyutlu ekranlar ve iyi işleyen ve hatta fazla işleyen klima sistemi (Nitekim şifayı kapıp nezle oldum, burnuma mendil yetiştiremiyorum) bulunan bir bina kondurmuş.
14 saat 40 dakika süren bir duruşma maratonu yaşadık. Tutuklu arkadaşlarımızla birkaç metre uzaktan da olsa hasret giderdik, şakalaştık, gülüştük, çaktırmadan ağlaştık ve saatler gece yarısına iyiden iyiye yaklaşırken mahkemenin kararını dinledik: Tutukluluk hallerinin devamına, bir sonraki duruşmanın 25 Eylül’de yapılmasına...