Yeni kırmızı kitap...
Hatırlayacaksınız. Zaten unutulacak gibi de değildi. 17 - 25 Aralık soruşturmaları sırasında savcı, bakan çocuklarının da aralarında bulunduğu bazı hırsızlık - yolsuzluk - rüşvet şüphelilerini sorgulamak istedi ve her zamanki gibi (Dikkat! Bu “her zamanki gibi” vurgusu önemlidir) polislere emir verdi; “Gidin şu şu şu kişileri alıp önüme getirin” dedi.
Bu defa “her zamanki gibi” olmadı. Polisler savcının emrini dinlemediler. Şüphelileri alıp getirmek yerine amirlerine sordular. Amirleri daha yukarıdaki amire (Mesela valiye) sordu. Vali daha da yukarıdaki amirine (mesela İçişleri Bakanı’na) sordu, İçişleri Bakanı en yukarıdaki amire (yani Başbakan’a) sordu. En yukarıdaki amir hemen altındaki memura, o daha alttakine, o da en alttaki memurlara (polislere) talimat verdiler: “Savcıyı dinlemeyin. Dediklerini yapmayın” dediler.
Savcı dımdızlak kaldı. O savcıyı başka savcılar da izledi. Savcılar dımdızlak kaldılar.
Ama asıl hukuk dımdızlak kalmıştı.
Hukuk devletinde bağımsız olması gereken yargının ayaklarından biri olan savcılar, şüphelilerle ilgili soruşturma açamaz, açsalar bile “amirler-memurlar” barajını aşamayabilir hale geldiler. Yani kimin hakkında soruşturma yürütüleceğine, bazı kişiler hakkında soruşturma, koğuşturma yürütülüp yürütülmeyeceğine artık savcılar değil, “memurlar-amirler” amirler karar verecek.
Yaşamı boyunca karakol kapısından bile bakmamış yurttaşlar için bu durum önemli bulunmayabilirdi. Nitekim bulunmadı da. Ama bu savcılık kurumunun ağır, hem de çok ağır bir yara aldığı gerçeğini ortadan kaldırmıyordu ve kaldırmıyor.