Birazdan röportajını okuyacağınız Ali Denizci muhteşem bir adam.
O bir sufi. Ve ben onu çok seviyorum. Beni nereye götürdü biliyor musunuz?
Aşiyan’a... Kendi mezarına...
Bu adam, 20 yıl önce kendine Aşiyan’da nefis manzaralı bir mezar satın alıyor ve 8.5 ay orada yaşıyor. Çünkü o dönem o bir alkolik ve ona, “Sirozsun, bir yıl ömrün kaldı!” diyorlar. Ama oradan, alkol tedavisi olmaya karar vererek çıkıyor.
Bugün artık, ağzına bir damla bile içki sürmeyen biri... Farklı, sıradışı, kalıplara sığmayan biri... Sadece toplumun değil, kendi sınırlarını da zorlayan biri...
Bu adam, iki buçuk sene sokaklarda yaşadı. Ama aslında Yeniköy’de bir yalıda doğmuştu. Beni, toplumun alışılmış kurallarını yerle bir eden, tabu yıkan hikâyeler büyülüyor. Hele içinden bir ‘iyilik’ çıkıyorsa...
Ali Denizci, bütün bu yaşadıklarından sonra, ‘Derviş Baba, Deliler, Abdallar, Meczuplar ve Âşıklar Kahvehanesi’ni kurdu.
Gittim, gördüm. Müthiş bir yer. Büyük dayanışma ve yardımlaşma var. Felsefeleri de, “Görüyorsam, duyuyorsam sorumluyum!”
Her ay ihtiyacı olanlara düzenli yiyecek yardımı yapıyorlar, evsizlere ev kiralıyorlar, Suriyeli çocuklara Türkçe öğretiyorlar, mahallenin delilerini alıp yıkıyorlar, onlara bakıyorlar, kimin ne derdi varsa koşuyorlar...
Onlar vermeye inanıyor, almaya değil.
Çünkü onlar diyorlar ki, “Sevmek gerekiyor. Hem kendini hem başkalarını. Ve başkalarına yardım ettikçe aslında kendine yardım ediyorsun...”
Huzurlarınızda Ali Denizci...