Elde kanıt yok!
'Al sana gözüm mor, kolum tırmık içinde, saçlarım koptu, bacağımda darp izleri var' diyemezsin.
Gürültüyü duyan komşular da imdadına yetişemez, şahitlik yapamaz.
Haliyle delil olarak sunabileceğin hastane raporun da olmaz elinde.
Duygusal şiddet bu!
'Sana ne'lerle başlayan, 'Sen anlamazsın'larla devam eden, 'Çalışma, ne gerek var' açılışıyla 'Evde oturacaksın, ... mı olacaksın!' hakaretleriyle devam eden bi'şey bu.
DEĞERSİZLEŞTİRMEK...
Ya da daha ince işçilikli duygusal şiddetlerden söz edelim.
Sorduğun sorulara cevap vermemesi, yanında başka kadınları kesmesi, sürekli bir kusur bulması, yaptığın yemekten saçına, kahkahana, arkadaşlarına kadar neyin varsa beğenmemesi...
'Sus', 'Konuşma', 'Saçmalama', 'Öfff başımı ütüleme!'lerle seni pasifleştirmeye çalışması...
Sana sevgi, şefkat, anlayış göstermemesi.
Bitmediiii... Kılık kıyafetine, saçının rengine karışması, eve geç gelmeler ya da hiç gelmemeler, gülmek bilmeyen bir surat, yanındayken yokmuş gibi davranması, küfürlü konuşma, 'Bıktım senden', 'Sana tahammül edemiyorum' gibi dört bir yanını bıçaklayan sözleri sıralaması... Seni değersizleştirmek, aşağıya çekmek için elinden geleni ardına koymaması...
Ve finalde ağır ağır dört bir yanını saran depresyon.
Sonsuz bir kaybetme korkusu, onaylanmamışlığın kederi.
Duygusal şiddetin ışığı sönmüş gözlerden başka kanıtı yoktur ki.
Arkadaşlarla buluştuğunuzda eşin pek tatlıdır, neşelidir, konuşkandır.
Kimseye anlatamazsın derdini.
En yakın arkadaşın bile abarttığını düşünür.
Ama sen... Her geçen gün eksilirsin, solarsın, heyecanını kaybedersin, öyle ne yaptığını bilmez bir robota dönersin.
Önceki gün GÜNAYDIN'ın manşetinde eski manken Ebru Destan'ın eşine açtığı darp davası vardı.
Soruşturma sonucu savcılık, Destan'ın şiddet görmediğine karar vermiş.
Beni de bir düşünce aldı...
Peki du...