Biz ergenlik yıllarımızdan bu yana nerdeyse hiç terörsüz yaşamadık. Bizden önceki kuşak, 27 Mayıs’a giden yolda sokak çatışmalarını, polis-öğrenci yumruklaşmasını, cübbelerini sırtlarına geçirip seçimle iktidara gelen Demokrat Parti’nin “defolup gitmesi” için sokakları tutan akademisyenleri gördü. Dehşet içinde, öğrencilerin Et Balık Kurumlarında kıyma makinelerinden (!) geçirildiğini, mezbahalarda çengellere asılıp öldürdüğü yalanlarını dinledi; 27 Mayıs sonrası kimi basının bu palavraları nasıl da ballandıra ballandıra yazdıklarını okudu; korkudan dudağı uçukladı.
Bizim kuşaksa lise çağlarında, üniversiteli ağabeylerinin nasıl da sağcı-solcu diye ikiye bölünüp birbirini kırdığını izledi. Her gün bombalar patlıyor, kahveler makineli tüfeklerle taranıyor, insanlar kaçırılıyor, bankalar soyuluyor, iş adamından ensesi az biraz kalın esnafa değin herkesten haraç alınıyordu. Kimi sendikaların da içine terörist kaçmış, ikide bir greve gidiyor silahlı çatışmaya ortak olsun diye emekçiye davetiye çıkarıyordu. Böylesi bir har-gür bizi 12 Eylül’e sürükledi. Millet, Evren ve arkadaşlarına kurtarıcı diye sarıldı; yaptıkları her acımasızlığı, örneğin 17 yaşındaki çocukların yaşını büyütüp ipe çekmelerini bile kılını kıpırdatmayarak izledi. Turgut Özal döneminde terörün pek sesi soluğu çıkmadıysa da 90’lı yıllarla birlikte faili meçhullerle tanıştık. Devlet geçmiş yılların öcünü alıyordu; PKK’ya destek olanları öldürüyor, yol kenarına fırlatıp atıyordu cesetlerini. Yani örgüt terörü yerini devlet terörüne bırakmıştı. Gladyo’nun evlatları Özel Harp ve JİTEM, Güneydoğu’da tam bir insan avına kalkışmıştı ki, bunlar çok derin yaralar açtı toplumda. Kurunun yanında yaş da yandı kül oldu!