"Bu ülkede Erdoğan gelinceye kadar hiç diktatörlük heveslisi çıkmadı!”
Elinde kalem kimi cahiller bir süredir bunu yazıyor her gün. Aslında cahil olan millet değil, ne geçmişi bilen, ne bu günü doğru okuyabilen, ne de yarına ışık tutabilen ama sadece küfredip nefret kusan bu yarım akıllılar! Diktatör dediğin, halk çoğunluğunun oyuyla mı iktidar olur? Yoksa seçim diye bir kavramın dahi olmadığı bir ülkede tek partinin seçmece adamlarının “kaldır elini, indir elini” komutuyla mı? Oturun hele, gözünüzü açıp okuyun da diktatörün hası kimmiş öğrenin!
Yıl 1942; Refik Saydam ölmüş, yerine Nazi Almanyası’na yakınlığıyla bilinen Şükrü Saraçoğlu başbakanlığa getirilmiş, Milli Şef ve de kimi taş kafalılara göre diktatör olmayan İsmet Paşamız, efendimiz tarafından. Ruslar, Doğu cephesinde sürekli geri çekilmekte; Almanlar hem insanları kırmakta hem de önlerine çıkanı yakıp yıkarak ilerlemekte. Öyle günlerdeyiz ki, başta Cumhuriyet gazetesi basın, çoğunlukla, Nazilere övgüler düzmekte, Nazilerden yana savaşa girmemizi savunan devlet adamlarının demeçlerini manşetlere taşımakta. Ve Ankara, müttefiklere sezdirmeden Kırım Türkleri’ni, Almanları desteklemeleri için iknaya soyunuyor. Kırım Türkleri’ne “Paşamızım emri ve Tek Parti Hükümetinin teşvikiyle Nazi ordularına kılavuzluk yapmak ve istihbarat sağlamak amacıyla bir askeri birlik kurduruluyor; adına da ‘Mavi Alay’ deniyor.”
Almanların yanında savaşmanın hem Kafkaslara hem de Kırım’a özgürlük getireceğini fısıldıyor Ankara: “Stalin’in de zulmünden sonsuza değin kurtulacaksınız!” Kırım Türkleri de var güçleriyle savaşıyor. Ancak 1944’de savaşın gidişatı değişiyor, Almanlar geri çekiliyor.