Ana muhalefet partisi genel başkanının, türbana yasal güvence istemesini tartışıyoruz birkaç gündür. Daha da tartışacağız. Çünkü Türkiye’nin toplumsal ve siyasal olarak çokça tartışıp, yine toplumsal ve siyasal düzeyde aştığı bir konuyu, çözdüğü bir sorunu, kapattığı bir dosyayı açtı. İktidara gollük pas verdi. İktidar da pası aldı, gole çevirdi. El yükseltip, konuyu yasal değil, anayasal düzlemde güvenceye kavuşturmayı önerdi.
CHP genel başkanı, bu önerisiyle, hem partisinin tabanında derin bir tartışmaya yol açtı hem de toplumun yakıcı gündem maddelerinin, asıl sorunlarının tartışılmasını, bir süre için de olsa öteledi, engelledi. Dahası da var.
Birincisi, CHP genel başkanının, bu öneriyi, partisinin yetkili kurullarında, Meclis grubunda tartışıp, olgunlaştırarak değil, kendisine yakın birkaç çalışma arkadaşı, milletvekili ve danışmanla kotardığı anlaşılıyor. Cumhuriyet ve CHP açısından bu denli önemli bir konunun, böyle bir yöntemle önerilmesi, esası yanında, usulen de sorunlu. Tek adamlığın iktidarda değil muhalefette de sağda değil solda da ne denli güçlü olduğunun kanıtı.
İkincisi, eğer bu adım, Millet İttifakı’ndaki üç partiyi (Saadet, Gelecek, Deva) memnun etmek için atıldıysa, büyük yanlış yapılmıştır. Çünkü bu yaklaşım, ittifakın en büyük partisinin, ittifakı kuran partinin, ana muhalefet partisinin, Cumhuriyetin kurucu partisinin, siyaseten kendinden çok uzak, siyasal İslamcı gelenekten gelen, ikisi AKP’nin eski başbakanı ve başbakan yardımcısı tarafından kurulan partilerle, kendisini eşitlediği, daha vahimi onlara şirin görünmek istediği anlamına gelir. Bu da sayısal olarak (oy oranları açısından), siyasal olarak (tarihsel yönelim, ideolojik tutum, parti programı açısından), toplumsal olarak (seçmen tabanı, tabanın duyarlılıkları, öncelikleri, beklentileri, endişeleri açısından) vahimdir.