“Muhammed Buazizi, 17 Aralık 2010'da kendini yaktığında Arap ülkeleri için de bir değişimin kıvılcımı ateşlemiş oldu. Buazizi, Tunuslu bir seyyar satıcıydı. Ailesini geçindirmek için bu işi yapmaya mecburdu. Çünkü başka iş yoktu ama polis, arabasına el koydu. Buazizi, geri almak istedi fakat belediye kapısından çevrildi. Ve sonrasında kendini ateşe verdi...”
Öyküde geçen 17 Aralık 2010 tarihinden sonra Ortadoğu'da hiçbir şey eskisi gibi olmadı…
Tunus'ta başlayıp birçok ülkeye yayılan ve adına “Arap Baharı” denilen süreç, tam olarak tabandan tavana doğru ilerleyen “doğrusal bir devrim hareketi”ydi ve bu devrim hareketi bugüne kadarki tepeden indirgemeci müdahaleler neticesinde oluşmuş tüm adaletsizliklerin sonunu getirecek kıvamdaydı. Ne var ki, Ortadoğu halklarının bu uyanışı bir süre sonra Batı emperyallerini ürkütünce direkt ve endirekt müdahaleler başladı. Zira baharın ilk aylarında halk hareketlerine “demokratik hareketler” diyerek destek veren Batılılar, Müslüman ülkelerin başına monte ettiği kukla yöneticilerin devrileceğini gördü ve “demokratik halk hareketlerine” karşı müdahaleler başlattı.
Kuşkusuz bu müdahalelerin en kanlı olanı Mısır'daki darbeydi. Muhammed Mursi, iktidara geldikten kısa bir süre sonra kanlı bir askeri darbeyle iktidardan alaşağı edildi.
Sonrası malum…
İslam coğrafyasına müdahaleler ardı ardına geldi.