İki yıl kadar önce, bu köşede, değerli insanları yaşarken onurlandırmak için yapılan toplantıları önemsediğimi, fakat bu toplantıların özenle hazırlanıp uygulanması gerektiğini, alelacele düzenlenen, çok az dinleyicinin katıldığı toplantıların amaçlananın tam tersi bir sonuç verebileceğini ifade etmiştim. Çeşitli alanlarda önemli hizmetlerde bulunmuş insanlara unutulmadıklarını göstermenin başka yolları da vardır. Mesela üç beş kişi bir araya gelip bir demet çiçekle ziyaretlerine gitmek bile daha anlamlı olabilir. Geçen ayın sonlarında İstanbul Kültür ve Turizm Müdürü Coşkun Yılmaz’ın Bilal Erdoğan Bey’le birlikte Alaeddin Yavaşca’yı evinde ziyaret ederek geçmiş olsun dileğinde bulunduğuna, Cumhurbaşkanımızın da üstadı birkaç defa telefonla aradığına ve ilk fırsatta evinde ziyaret edeceğine dair haberleri okuyunca çok sevinmiş, bir şeyler yazmak niyetiyle defterime not etmiştim. Bu kadirşinaslığın bir süredir yaşlılığa bağlı hastalıklarla boğuşan aziz sanatkârı ne kadar memnun edip duygulandırdığını tahmin etmek zor değil. *** Alaeddin Yavaşca’nın hayatını yıllar önce kendisinden uzun uzun dinlemiştim. Onunki gibi hayatların çok iyi bilinmesi gerektiğine inananlardanım. Aziz üstad, 1 Mart 1926 tarihinde, yani tam doksan iki yıl önce bugün, Kilis’te dünyaya gelmiş ve öyle bir ağlama tutturmuş ki, susturabilene aşk olsun! Babası Yavaşcazade Cemil Bey musiki meraklısıymış; tesadüf bu ya, o günlerde bir gramofon ve Tanburî Cemil Bey’in taş plaklarından bazılarını satın alıp eve getirmiş ve küçük Alaeddin’in kendisini çıldıracak raddelere getiren viyaklamasını bastırmak için gramofona bir plak koymuş. Birden derin bir sessizlik. .