İdeolojileştirme ve politizasyon, bir kültür için eşi bulunmaz ‘bataklık’lardır. Hiçbir kültür ve kültürel hareket o bataklıktan sağ çıkmamıştır ve çıkamaz. En iyimser ihtimalle o bataklıkların bulaştırdığı ‘zihnî sıtma’ların zangır zangır titrettiği mecalsiz bir bünye kalır geriye. Tedavinin yolu, ne bataklıkları inkâr etmekten ve ne de ‘gül bahçesi’ diye savunmaktan geçiyor. Hele hele, kronikleşmiş ‘sıtma’ nöbetlerini ‘titreyip kendine dönme’ seansları gibi gösterme alışkanlıklarından hiç geçmiyor. Çare, alabildiğine cesaretle düşünmekten, sorgulamaktan, samimiyetle ve yüksek sesle ifade etmekten, yani tartışmaktan geçiyor. Zihnî ve ideolojik çemberleri kırmaktan geçiyor. ‘Hakikat karşısında susan dilsiz şeytandır’ hadis-i şerifini, ‘lider, teşkilat, doktrin tartışılmaz!’ veya ‘liderin yanlışı benim doğrumdan üstündür’ türünden ‘ideolojik tekerlemeler’den üstün tutmadıkça da hiç kimse hiçbir çemberi kıramaz! ‘Çember’leri kırmanın yolu, vazgeçtik daha fazlasından ama hiç olmazsa siyaset kadar ilimle, irfanla, tefekkürle, sanat ve edebiyatla da meşgul olmaktan geçiyor. ” Yukarıdaki paragrafı aziz ve kadim dostum Mustafa Çalık’ın geçenlerde yeniden okuduğum Siyasi Yazılar isimli kitabından iktibas ettim. 1989 yılında Türkiye Günlüğü dergisini kurarak çok farklı görüşlerden aydınların da yazabildikleri demokratik bir platform inşa eden ve hayati meselelerimizin en üst seviyede tartışılmasını sağlayan Mustafa Çalık, kelimenin asıl manasında düşünen ve düşündükleri her zaman cesaretle söyleyebilen gerçek bir aydın, önemli bir siyaset bilimcisi ve aksiyon adamıdır.