1977 katliamını Frankfurt'ta kaldığım otelin televizyonundan izlemiştim. Aktarılan görüntüler sinirlerimi bozmuştu. Sansürsüz yayınlananlar, dehşet vericiydi. Kazancı Yokuşu'nda ölen ve yaralananların çığlıkları kulaklarımda kaldı. O zaman hangi duygular içindeysem, bugün de o hisleri taşımaktayım. Bu nasıl "İşçi ve Emekçi Bayramı" idi. Hani böylesi facialar oluşmasa, "erken Hıdırellez" gibi kutlayabiliriz. O zaman Taksim Meydanı'nda bulunan ağaçlara -şimdi yok- "dilek çaputları" bağlayabilirdik.
O Taksim ki, yıllarca "Ben girerim" ve "Ben de sokmam" savaşlarına sahne oldu. Bir yerde aklıma hep Pal Sokağı Çocukları adlı öyküyü düşürdü. Bir de hatırlatma yapayım, Pal bir güvercin cinsidir.
Macar romancı Ferenc Molnar'ın, dünyaca en ünlü kitabıdır. Günümüzde de milyonlarca satması çok anlamlı ve önemli. 11 yaşımda okuduğum bu kitapta, aynı bölgenin çocuklarının Budapeşte'deki bir tepeyi ele geçirme mücadelesi anlatılır. Yapılanlar sadece oraya "sembol asmak" içindir. Bu bitmeyecek sanılan kavga şipşirin bir tip olan Nemeçek'in ölümüyle noktalanır. Bakın ne kadar etkilenmişim ki, Nemeçek ismini unutmamışım. Oysa, Muazzez Abacı'nın 38 yaşında kaybettiği babası ünlü boksör Sarı Oktay'ı Sarı Muzaffer yapabiliyorum. Hatta taş gibi hayatta olan polis Erkan Şad'ı öldürüp rahmetle anabiliyorum. Ancak bir Macar roman kahramanı genç irisi belleğime kazınmış halde.
Aklın yolu
Biz gelelim yine savaş meydanına dönüştürdüğümüz 1 Mayıs alanlarına. Bir yerde masum kutlamaların, ideolojik gösterilerin katliama dönüştüğü eylemleri izleyip durduk. Kızıldan siyaha kadar her türlü terör sembolü taşıyanların egemenlik mücadelesi bir türlü sona ermedi.
İlk defa sosyalist sendikacılığın -kibarcasını yazdım- sembolü DİSK'ten uzlaşmacı bir tavır geldi. Başkan Kâni Beko, CHP'den milletvekili adaylığını ilan etmeden önce "Biz bu yıl Maltepe'deyiz" açıklamasını yaptı. Yanlarına da, her zaman eylem birliği yaptıkları "iki ses getiren" STK'yı alarak devletin gösterdiği alanda kutlama yapacaklar. Doğrusu buydu. Temennim işçi ve emekçi bayramının yakıp, yıkmadan kutlanması.