Türk basını İkitelli'ye taşındıktan sonra dengeler değişti. Oysa Tokatköy'deki cinayeti takibe gidecekler için asma köprü bile yoktu. Araba vapuru, otobüs ya da minibüsle üç aktarma yapardınız. Böylesi bir olayı Bekir Aydın'ın yaşadığına bire bir tanık oldum. Bu arkadaşımız 10 saat süren çabayla karısını baltayla öldüren adamın hikayesini toparladı. Düşünün dönemin karakollarında manyetolu telefon dahi yoktu. İmkansızlıklar içerisinde Bekir'in başarısı takdir edilecek cinstendi. Haberi resimleriyle birlikte toparlayıp şefinin masasına bıraktı. Haber ertesi gün Tercüman'a manşet olmuştu. Sadece tek değişiklik vardı. Vesikalık resimli imza şefine -biri çok ünlü iki aktristimizin babası- aitti. Düşünebiliyor musunuz Aydın'ın halini? Bunu neden yazdığımı sanırım anlamışsınızdır; "gazetecilik hiçbir zaman sütten çıkmış ak kaşık olmadı". Bugünlerde de benzeşen çalıp çırpmalara tanık oluyorum. Kusura bakmasınlar ama ekranlar bu konuda elebaşı. Haber ve görüntü hırsızlığı meşru halde. Dilimin ucuna kadar geliyor ama yine de bazı isimleri vermek istemiyorum. Ölçüyü fazla kaçırdıkları gün deşifre edeceğim. Öncelik de spor yazarı geçinenlerde.
Hoş bir örnek
Yıllar öncesinden bir anı daha aktaracağım. Bayrampaşa Cezaevi'nde tiyatro gösterisi var. Beş ayrı gazeteden muhabirler birlikte gittiler. Çıkışta saat geç olmuştu. Cumhuriyet'ten Fatma Karaali arkadaşlarına "Siz beni atlatırsınız. Verin bakalım filmleri. Yarın birlikte kullanırız" deyip makaraları topladı. Herkes buna uydu. Ertesi sabah sadece Cumhuriyet'te cezaevindeki tiyatro gösterisi vardı!
Emeğe saygı şart