Yürüyecek gücü bulduğum zamanlar sokak hayvanlarını beslerim. Öncelik kedi ve köpeklerindir. Sonra kuşları doyururum. Kanatlıların yıllardır alışık olduğu bir yokuş vardır. Oraya bulgur bırakırım. Kumrular, güvercinler, serçeler son zamanlarda sığırcıklar eklendi. Ara sıra saka va floryaları görürüm. Kargaları hiç saymıyorum. O sürüyle. Bir de martım var. Benden hiç kaçmaz. Bütün bu hayvan sirkülasyonunun nedeni bölgede uzun yıllar hizmet vermiş mika fabrikasıdır. Şimdilerde yıkılıp yerine dev bir site inşa edildi. Genetik içgüdüler kimi canlıları hâlâ buraya getiriyor. Ortadan kaybolanlar ise kırlangıçlar oldu. Çünkü artık yuvaları yok. Bir süre apartman girişlerine yer yaptılar. Sonra vaz geçip başka bölgelere yöneldiler.
"Hayvan turu"na çıktığımda uygun yerlerim vardır. Beni oralarda beklerler. Canımı sıkan bazı kimseler yok değil. Ara sıra "insan postlu" yaratıklar çıkar ve laf sokuştururlar. Soru bile soranlar olur; "Bunları niye besliyorsun?". O anda yüzleri gerilip, küfür eder gibi bakarlar. Hatta hayvanlara tekme atanlar olur. Üzücü yanı bunların genelde kadınlardan oluşması. İlginç bir anımı aktarayım. Sokağımızı caddeye bağlayan köşede en önemli devlet bankası var. Buradaki müdür ve yine birkaç bayan personel tacizde bulunanlardan. Çalışanlardan biri "burayı kirletmeyin" derken bir yandan elindeki sigaranın külünü yere silkeliyordu. Ramazan ayında bulunduğumuzu hatırlatayım. Temizlikten bahsedene bakın? Banka yan cephesindeki yaya kaldırımını yaptırdı. O bölüm plato gibi havada kaldı. Ne iniliyor ne çıkılıyor. Sayın görevliler sebep oldukları engellemeyi giderme yoluna dahi gitmediler. Onlarla ilgisi olmayan yerde "görevini sürdüren" bana kötü kötü bakmaya devam ediyorlar. Ellerinden gelse, Eyüp Camii'ndeki güvercin ve leyleklerin beslenmesine mani olacaklar.