Hiçbir zaman Türkçeyi iyi kullandığımı söyleyemem. Bildiğim kadar konuşur ve yazarım. Zaman içinde bazı hatalar yaptığımın farkındayım. Bunun pek çok sebebi var. Her şeyden önce bir Hüseyin Movit olmadığımın farkındayım. En büyük eksikliğim, üstadın "Türkçe Gönüllüleri"nden biri olamamam. Movit, arada bana da basar fırçayı.
Özür dileyerek bugün onun dublörü olmak istiyorum. Nedeni belli. Son altı gün içinde Selma Ayhan'dan iki ayrı mesaj aldım. İlki CNNTÜRK'te Ahu Özyurt'un kullandığı "Polisin cenazesi denizden çıkarıldı" lafı idi. Spiker hanım "Cansız bedeni" dese tamam. Ya da "naaş"ı kullansa ona da itirazımız yok.
Selma Ayhan'ın ikinci müdahalesi daha esprili idi; "elimde rakım, şerefe diyorum". Hayrola deyince konuyu açtı; "Konuşmacı, râkım yerine rakımı kullanıyor". Hani insanın rakım'cıya "Yeni mi, Altınbaş mı, Sarı Zeybek mi" diye sorası geliyor. Yükseklik anlamındaki râkımı millî içkimize dönüştürecek kadar cahillerin işgali altındayız.
Bu kadarı fazla
Köklü bir aileden gelen ve adının bile ünlü bestekâr Sadettin Kaynak'ın koyduğu Selma Ayhan'ın tespitleri bunlar. Eşi Orhan Ayhan ağabeyimle de benzeşen konuşmalarımız olur. Örneğin futbol terimleri ve Türk Müziği hakkında. TRT Müzik veya TRT Nağme'deki şarkıların icrasına takılırız. Solist, "Ömrümün neşesi geldi" şeklinde söyler. Oysa orijinali "neşvesi"dir.
Ayak topu konusunu buraya alıp, işi çiklete çevirmek istemiyorum. Ancak güreşin bize has oyunu "şak kündesi"ni "şark kündesi"ne çevirenleri tanıyoruz. Hele yeni yetme boks anlatıcıları var ki, evlere şenlik. Aparkatla, kroşeyi birbirine karıştıracak kadar cahiller.