Tercüman yıllarımdı. Hemen her hafta iki genç gelirdi. Ben onların ismini unuttum ama beni mutlaka hatırlarlar. Her defasında ellerinde Seyidoğlu yazan kutu vardı. İçinde tatlı yoktu. Her zaman fıstık doluydu. Bunların Siirt cinsi olduğunu gayet net anımsıyorum. "Ne olur bir daha getirmeyin" şeklindeki itirazlarıma hiç aldırmadılar. Bu trafik yıllar yılı devam etti. İstekleri çok basit bir şeydi; "Millî Görüş toplantılarına" yer vermemiz. Mesela "Bağcılar, bilmem ne düğün salonunda buluşmamız var" türünden şeylerdi. Ben de bunlara hep yer açtım. Küçük de olsa haberlerin çıkması onları mutlu ederdi. İstisnasız her yayında mutlaka teşekkür telefonu açarlardı.
Böyle başlayan çalışmalar sonunda semeresini aldılar. Bünyelerinin yetiştirdikleri nihayetinde hükümet etme konumuna ulaştı. Ak Parti'nin bu akımın eseri olduğunu siz de biliyorsunuz. Ancak, lider Necmettin Erbakan'ı hiçbir zaman terk etmeyenler Saadet Partisi'ni yaşatmayı sürdürdüler. Hem de gıpta edilecek sadakatle.
Mevcut durum
SP'nin bugünkü durumu hayli enteresan. Hoca'nın vefatından sonra genel başkanlık makamına yükselmişlerin bazıları bugün Erdoğan'ın yanında. Birer birer, ya bakan ya da danışman olarak görev yapar oldular. Kimileri de bordro ve unvan zengini işleri kaptılar. Hepsini iyi tanıyorsunuz.
Ne zaman ki Saadet Partisi'nin başına Temel Karamollaoğlu geçti durum değişti. Başkanlık makamını devraldığı siyasi oluşumda gerçekten önemli kıpırdanmalar başladı. Karamollaoğlu, tecrübesini ileriyi görüşçülüğünü iyi kullanıyor. Tüm partilere kapısı açık. Ya o gidiyor, ya ona geliyorlar.
Yanılanlar