Dışarıda bir gürültü bir kıyamet. Klakson sesleri, sonuna kadar açık müzik setlerine karışıyor. Bu işlere doymuşluğum var. Pek aldırmam ama bu defa balkona çıkacağım tuttu. Asker uğurlaması veya düğün konvoyu olabilir diyerek biraz endişeliydim. Baktım, üstü açık bir araçta 10-11 yaşlarında sünnet çocuğu. Kafasındaki şapkayı gördüğüm an olay çözüldü.
Aklıma bazı sorular geldi. Olayın okullar açılmadan halledilmesi gerekmez miydi? "Zattara zuttara ve dokuz sekizlik Roman havalarıyla" beş yol ağzında bir süre tur attılar.
Her sünnet konvoyu gördüğümde aklıma iki şey gelir. Birincisi İbrahim Tatlıses'in ikinci çocuğu olduktan sonra yaptırdığı -abartıyorum- kestirme işi. Diğeri kendi sünnetim. Babamın İskenderun'da görev yaptığı yıllarda gerçekleşmişti. İlkokul üçe geçmiştim. Benimle birlikte ritüeli tamamlayan isim ağabeyimdi. Aramızda 4.5 yaş fark var. İbo kadar olmasa da, "kabuk atması" epey uzun sürmüştü. Arada bir de maç kazası yaşayıp, futbol topunun gadrine uğrayınca, pantolon giymesi epey zaman almıştı. Laf aramızda iyileşme süresini uzatan şut, benim sol ayağımdan çıkmıştı.
Korkunç ikili
Hayatımda hiç unutamadığım yüzlerden ikisi, sünnetimden kalmadır. Biri güçlü kuvvetli "tutucu" idi. Diğeri ona çok benzeyen "kesici". Bu iki azmanın sayesinde kıpırdayamadım. Ağzıma tıkılan lokumlarla da küfürlerimin duyulması engellenmişti.
Bu girişten sonra "nerde o eski sünnetler" demeyin. Yaşı 50'nin üzerinde olanlar, bir ustura ile halledilen dini vecibeyi hatırlarlar. "Yumurtanın sarısı gitti ... yarısı"ndan daha fazla malzemeleri yoktu. Şimdi öyle mi? Küçük bir mil yardımıyla yakma aracı kullanılmaya başlandı. Kırk yılı geçti. "Şimdi sünnet, yarın deniz" denmesi bu yüzden.