Demokrasi nöbetlerinin son gecesinde Cumhurbaşkanı Erdoğan, Gülen'in iadesi konusunda Washington'a net bir mesaj verdi: Ya Türkiye ya FETÖ.
Bu mesaj, Gülen Pensilvanya'da kaldıkça FETÖ ile mücadelenin nihayete erdirilemeyeceğini bilen bir devlet adamının müttefik ülkeye çağrısı aslında.
Gülen'in iadesinin Türkiye kamuoyunda yükselen ABD karşıtlığını da teskin edecek bir adım olacağı ortada.
Hem de 15 Temmuz darbe girişiminin arkasında ABD'nin olduğu yönündeki şüpheleri de dindirecek bir şekilde.
Buna rağmen Washington'un "somut kanıt" ısrarı ile süreci uzatacağı aşikar.
"Ya Türkiye ya FETÖ" çağrısının getirdiği ikileme girmek niyetinde de değil.
Obama yönetiminden iade konusunda bir girişim beklenmezken H. Clinton'un başkan seçilmesi durumunda ne yapacağı da belirsiz.
Gülencilerin Clinton'ın kampanyasına destek verdiği ve Washington'daki iktidar çevrelerine kendilerinin hala "kullanışlı" olduğunu ispatlama peşinde olduğu biliniyor.
Bu arada Gülen de uluslararası kamuoyuna "makul, ılımlı" profil vermeye devam ediyor.
En son Le Monde gazetesine yazdı(rdı)ğı makalede darbe girişiminin arkasında olma suçlamasını reddetmekle kalmamış uluslararası bir komitenin iddiaları incelemesini talep etmiş ve eklemiş:
"Hakkımdaki suçlamaların 10'da 1'i kanıtlansın, Türkiye'ye gideceğime yemin ederim."
Hangi demokrasi darbe soruşturmasını ya da terör yargılamasını uluslararası komisyonlara açmış da Türkiye bunu yapsın gibi sorulara gerek yok.
Gülen'in bu ifadeleri tamamen kamu diplomasisi ve zaman kazanma amaçlı.
Batı dünyasındaki desteğini koruma ve kendisine hala bağlı tabanında suçsuzluk hissi yaratma gayreti.
Gülen'in iadesi Türkiye-ABD ilişkilerinde çetrefilli bir konu olmaya devam edecek.
Kritik soru şu: Taraflar neden bu kadar ısrarcı?
Kısa cevabı Gülen'in hem Türkiye ve hem ABD için bir suçlunun ya da terör örgütü liderinin iadesinden fazlasını ifade etmesidir.