İyi şeylerin sayısı hızla azalıyor ve yerlerine yenileri maalesef gelmiyor. Neşet Ertaş gitti. Yerine birini söyleyin, yok. Barış Manço gitti. Yerine birini söyleyin, yok. Sadece sanatta da değil hayatın her alanında böyle; iyi kasap da bulamıyorsunuz eskisi kadar iyi berber de iyi gazeteci de iyi siyasetçi de...
Böylesine bir kuraklıkta, ülkenin yapması gereken ilk iş en azından elindeki iyi şeylere sımsıkı sarılmak, onların kıymetini bilmektir. Dün “Cem Yılmaz Filmleri Seyretmiyorum” diye bir etiket gördüm sosyal medyada... Cem Yılmaz’ın son filmleri bir önceki filme göre daha az gişe yapınca bunu fırsat bilen “kindar güruh” başka mevzulardan birikmiş faturaları tahsil etmeye girişmiş.
Cem Yılmaz sinemada bir ilki denedi; arka arkaya iki kısa filmle girdi. Bu iki komedi iddiası taşımayan filmi bir komedi nirvanası olan GORA’yla karşılaştırmak akla ziyan. Kaldı ki bu iki kısa filmin açılış gişesi 276 bin, Cem Yılmaz klasiklerinden sayılan efsane Hokkabaz’ın açılış gişesi 246 bin!
Cem Yılmaz dediğiniz adamın son gösteri serisinin biletleri 40 saniyede tükendi; 40 saniyede 12 bin bilet satıldı. Buna rağmen kazandığı parayı inatla hâlâ sinema endüstrisine yatırmaya devam ediyor, iyi ya da kötü yeni bir şeyler yapmaya çalışıyor.
Filmlerini eleştirmeye varım ama bunu fırsat bilip bir linç kampanyasına niyetlenenlerin bilmesini isterim ki Cem Yılmaz filmlerine gitmeme kampanyasının zararı Cem Yılmaz’dan çok, ekmeğini sinemadan çıkaran binlerce sinema emekçisinedir. Sinema sektörünedir. Siz yine de sevdiyseniz bu işleri devam edin ama şunu unutmayın ki Cem Yılmaz’a hiçbir şey olmaz!
Sıra ne ara sigara yaşına geldi?