New York Times, Türkiye’nin içinde bulunduğu durumu dünkü manşetiyle özetledi: “Ne zafer ne de keder Türkleri birleştirdi.”
*
Ne Prof. Dr. Aziz Sancar’ın kazandığı Nobel ödülünün ne de Ankara’daki ülke tarihinin en kanlı terör saldırısının Türkiye’yi birleştirmeye yetmediğini anlatan yazıdaki şu cümleye dikkat: “Hiçbir şey, ortak keder ve zafer anlarında dahi, Türkleri bir araya getirmeye yetmiyor gibi görünüyor.”
*
Oysa düşünün, biz böyle bir millet miydik? Kötü günlerde, felaketlerde kenetlenmek değil miydi bu milletin ortak özelliği? Ortak acılar ve ortak sevinçler durağında buluştuğumuz o günlerin üzerinden bin yıl geçmedi.
*
Ne oldu bize? Hangi ara bu kadar nefret ettik birbirimizden? Yunus’un, Mevlana’nın yetiştiği bu topraklarda kim serpti bu nefret tohumlarını? Kim zerk etti bu zehri damarlarımıza?
*
Ölenin arkasından rahmet okunurdu. Diriye eskiden de yoktu ama ölüye saygı duyulurdu. Bırak ip bağlayıp arabanın arkasından gezdirmeyi, arkasından konuşulmazdı bile. Şu hale bakın... Biri öldüğünde herkesin aklındaki ilk soru “Nereliymiş?” oluyor.