Bazen insan hayret de etmiyor; isyan ediyor… Bütün bu “dolabın” yüzyılı aşkın bir süredir, gözümüzün önünde ve gözümüze sokarak çevrilmesi ve bunu yapanların, yaptıklarının, ideolojilerinın, kimliklerinin, ittifaklarının ve dayandıkları sistemik sermaye yapısının iflas etmesine, deşifre olmasına rağmen hâlâ, “bizden ne istiyorsunuz” diye ortalığa dökülmesi artık hayret etme sınırlarını aşıyor… Eskinin, çürümüş olanın parçası olanlardan artık hiç kimse bir şey istemiyor; yedikleri, içtikleri, çaldıkları, çırptıkları da onların olacak, ne yazık ki, bunları isteyemiyoruz. İstenilen, belki çürüyen, bir önceki yüzyılda kalan bataklığın parçası olduklarının farkına varmaları olabilir. Ancak bu da, eşyanın doğası gereği, mümkün değil. Bizim sözümüz, yazdıklarınız artık bunlara göre değil, bunların okuyup, anlayacağı şeyler de değil.
Ama şu an tam neredeyiz ve biz neyi anlatıyoruz; sanıyorum bunu tekrar etmekle fayda var. Çünkü görüyorum ki, bataklıktan çıkmış gibi yapıp, bataklığın ideolojisini tam bağrımızda savunanlar var.
Neredeyiz, nereye gidiyoruz…