Şüphesiz ki 15 Temmuz tarihi Türkiye’nin iktisadi ve siyasi tarihinde milat sayılacak bir dönüm noktası olacaktır. Bu tarihin nedenleri ve sonuçları üzerinde durmalıyız. Çünkü bundan sonrası Türkiye kadar Türkiye’nin bulunduğu coğrafya ve dünya için de önemlidir. Şu on günde olanları hızlandırılmış bir tarihi süreç olarak da okuyabiliriz.
Bu süreci anlatmak için, öncelikle temel bir tez yazmamız gerekiyor; o tez de şudur: Türkiye’nin Cumhurbaşkanı Erdoğan ile belirginleşen yeni iktisadi ve politik yolu, bu vesileyle, hızla merkeze taşınmış ve toplumsal meşruiyetini en üst düzeye çıkarmıştır. Zaten çok ciddi küresel ayakları da olan bu darbe girişimi, doğrudan Erdoğan’la ifade edilen bu iktisadi ve politik yönelimedir. Bunun başka bir anlatımı, merkezin Cumhurbaşkanı ile ifade edilmesi ve bunun, politik bir gerçeklik olarak, daha geniş bir toplumsal meşruiyet çerçevesinde güçlenmesidir.
Direnenler kimdi?
Bunu, önce ekonomiden başlayarak, açalım: Türkiye ekonomisinin temel dinamiği olan -kamu dışında- iki ana kesim vardır; birincisi devletle birlikte büyüyen ve palazlanan ve seksenli yıllardan itibaren hızla küreselleşme gayreti içinde olan geleneksel ve büyük sermaye... İkincisi ise, 2001 krizinden sonra AK Parti iktidarlarıyla ama daha çok Erdoğan’ın vizyonuyla öne çıkan, ihracat yapmaya başlayan, geleneksel sermayenin bayisi olmaktan çıkarak, kendi ayakları üzerinde küresel sistemi tanıyan ve ona ayak uydurmaya çalışan KOBİ ekonomisi ve bunun oluşturduğu orta sınıf(lar) Bu ikinci sermaye yapısının oluşturduğu geniş halk kitlesi, yeni Erdoğancı orta sınıf olarak, 15 Temmuz akşamı darbeye direndi, Cumhurbaşkanı’nın sokağa çıkın çağrısını “emir” telakki etti. Çünkü onların gelecekleriyle Türkiye’nin, daha spesifik olarak Erdoğan’ın geleceği aynı anlama geliyordu. İstanbul ve Ankara şehitlerine bakın, orta boy işletme sahipleri, bu işletmelerin çalışanları, üniversite öğretim üyeleri, öğretmenler, esnaf ve küçük işletme sahipleri, işçiler...