Dış politikamızda ‘mahvedilmiş incir çuvallarından’ geçilmiyor. Hal-i pür melalimizi ortaya seren son örnek, Ermenistan’ın ‘soykırım’ tezini dünyaya, cihana mal eder hale gelmesi. Türkiye ile Ermenistan arasında 2009’da İsviçre’de imzalanan iki protokolü düşününce ‘neredeeen nereye’…
1915 olaylarının 100. yıldönümünde nabız tutmak için Ermenistan’dayız. Hrant Dink Vakfı’nın davetlisi olarak geldiğimiz Erivan’da her yer, 100. yıldönümünde sembol yapılan ‘unutmabeni’ çiçekleriyle bezeli. Oteller dünyadan ziyaretçilerle dolup taşıyor. Bu atmosferde Erivan’da sivil toplum kuruluşları ve siyasi partilerdeki temaslarımız, bu kez ‘berheva edilen incir çuvalının’ mahiyetini gözümüze sokar nitelikte.
2009 protokollerine sonuna kadar direnmiş Ermeni milliyetçi solunun sembolü Taşnak Sutyun hareketinin Uluslararası Sekreteri Giro Manoyan’ın sözleri adeta işin özeti: “Protokoller imzalandığında ABD, Britanya, İsviçre ve İsrail ‘Zaten taraflar tarih komitesi kurulmasında uzlaştı. Türklerle Ermeniler aralarında bu meseleleri tartışacaklarsa biz niye soykırımı tanıma tasarılarını kabul edelim’ noktasına gelmişlerdi…”
Bu sözler insanın yüreğine hançer misali saplanıyor. 2009’da Ermenistan’la‘normalleşme’ için yaratılan havayı da uluslararası toplumun nazarlarının nasıl değiştirildiğini de anımsatıyor. Lakin köprülerin altından çok sular geçti. Anımsayalım...