25 Temmuz 1950 tarihli gazeteler, Cumhurbaşkanı Celal Bayar başkanlığında toplanan Bakanlar Kurulu’nun Türkiye’nin Kore Savaşı’na 4 bin 500 kişilik bir birlik göndererek katılma kararı aldığını duyurdular. Başbakan Adnan Menderes’e göre “Kore’ye yardım, dünya barışına yapılan bir hizmetti.” Türkiye, barışa hizmet için ABD’nin yanında savaşa giriyordu.
Bu tür haberler Gülizar’ı umutlandırıyordu. Sabahları kapının önünü süpürürken gelip geçenlere, “Yeni haberler var mı” diye soruyor, meraklı gözlerle yanıt bekliyordu. Komşular, Gülizar’ın sorularına alışmışlardı. İçlerinden artık gizli bir öfke duymaya başladıkları o “meçhul siyah adamın” hiçbir zaman gelmeyeceğini bile bile, kız kırılmasın diye ona küçük yalanlar uyduruyorlardı. İlkokul üçten ayrılma Gülizar kendi çapında bir Amerika uzmanı olmuştu. Amerika üzerine yalan doğru, ne duyuyorsa hepsini aklında tutuyordu. İnanılmaz bir belleği vardı. Yalnızca duyduklarıyla, kesekâğıtçılara verilmek üzere kapıya konmuş eski gazetelerde okuduklarıyla yetinmiyor, arada bir de her konuda “engin bilgi sahibi” olduğuna inandığı komşuları bakkal Avram Efendi’nin dükkânına gidip onun anlattıklarını dinliyordu.
***
Gülizar, Kore Savaşı’nın patladığını da Avram Efendi’den duymuştu. Sıcak bir haziran günüydü. Arapsabunu almak için bakkala gittiğinde adam bir gazete uzatmış, “Bak” demişti, “seninkiler de giriyorlar savaşa!..” Gülizar, artık yürümeye başlayan oğlunun, yüzünü bir daha görmediği babasına, “Benimki” derdi. Önce ne düşüneceğini bilememişti. Onun için savaş, akşamları karartılan pencereler, arada bir duyulan acı siren sesleriydi. Bir de ekmek, şeker, kömür karneleri. 1940’lı yılların tüm İstanbulluları gibi Gülizar da II. Dünya Savaşı’nı böyle yaşamıştı.
Radyoları yoktu. Haftada bir temizliğe gittiği evlerin beyleri akşamüstleri iş dönüşünde radyolarının başına geçer, “Ajans Haberleri” dinlerlerdi. Sonra u...