17 kişilik okul servisine 32 öğrenci bindirilmişti.
Jandarma denetleme yaparken çekilen görüntülerde çocuklar
minibüsten tek tek indiriliyordu.
O minik öğrencilerin aşağıya inişi bile dakikalar aldı.
İnsan anlamakta zorlanıyor.
Okul idaresi hiç mi denetlemez, veliler buna nasıl itiraz
etmez?
Jandarma minibüs şoförüne ceza kesip yollamış.
Bu yanlışın karşılığı bin 14 TL...
Sonrasındaki haberlere batkım; okul idaresinden bir açıklama yoktu,
bir veliden alınmış görüş de yoktu.
Oysa buna benzer haberleri daha birkaç gün önce Türkiye’nin başka
yerlerinden de vermiştik.
Hatta İzmir’de hepimizi üzen bir olay da olmuştu.
Serviste unutulan üç yaşındaki, anaokulu öğrencisi Alperen hayatını
kaybetmişti.
Ve bu minibüsle ilgili haberler internette dolaştığı dakikalarda
baba Serkan Sakin’in Alperen’in mezarı başında yaptığı yorumlar da
sosyal medyada çok konuşuluyordu.
Sakin diyordu ki...
“Alperen ile çektirdiğimiz videoları defalarca seyrettim,
çektiğimiz fotoğraflara defalarca baktım. Hiçbirine doyamadım,
keşke daha fazla görüntü alsaydık. Tavsiyem herkes daha çok anısını
görüntülesin...”
İzmir, Düzce, Diyarbakır ya da Türkiye’nin bir başka yeri; ihmaller
zinciri devam ediyor.
Niye böyleyiz?
Niye tedbirlerimizi önceden almıyoruz?
Ve neden insanımıza karşı bu kadar saygısız ve sorumsuzuz?
Ancak bizde olur
Düzce’deki bu minibüs haberini yazı işlerinde arkadaşlarımızla
tartışırken; bu sefer bizim bölgeden, Balıkesir’den bir başka haber
geldi.
Edremit’te Altınoluk – Akçay hattında çalışan iki minibüs
çarpışmıştı.
Haber önümüze geldiği klasik, her zaman verdiğimiz trafik
kazalarından biri gibiydi.
Ancak sonrasındaki ikinci haberin başlığı şöyleydi.
“Edremit’teki kazada yaralı sayısı 48’e yükseldi...”
Dedik ki...
Bu nasıl iki minibüs ki; kaza sonrasında 48 kişi yaralanıyor.
Araştırdık; düşündüğümüz gibi...
15’er kişilik iki minibüse, üç minibüslük yolcu almışlar.
Yaralı sayısı 48, belki de kaza sonrasında yürüyüp giden birkaç
kişi daha var.
Gerçi onları bilmiyoruz.
Kurallar belli, yapılması gerekenler ortada...
Ama biz değişmiyoruz.
Neden böyle gerçekten anlamakta zorlanıyorum.
Size bir örnek vereyim.
Miami’deki Irma kasırgasında bir kent adeta sular altında
kaldı.
Miami boşaltıldı; 4.5 milyon insan bir başka yere taşındı.
O görüntüleri izlediniz mi, bilemiyorum.
Otoyollar dolu, herkes kasırga gelmeden kendine sığınabileceği bir
yer arıyor.
Buna rağmen otoyollardaki güvenlik şeridini ihlal eden tek bir
araba bile yoktu.
Siz düşünün Türkiye’yi ve böyle bir durum olduğunda
otoyolları...
Bir olayın sonuçlarını yaşamadan da tahmin edebilirsiniz, kurallar
zaten bunun için konuyor.
Yani uygulanması ve uyulması için...
Bakan Özhaseki’ye katılıyor ve destekliyorum
Bir süredir takip ediyorum.
Çevre ve Şehircilik Bakanı Mehmet Özhaseki, sivri bir dil
kullanıyor.
Bunu da bilinçli, bir strateji içinde kullanıyor.
Haklı...
Ve kendisine destek veriyorum.
Kentlerimizdeki çarpık yapılaşmayla ilgili önemli açıklamalar
yapıyor.
Diyor ki...
“Arabesk şehirlerde yaşıyoruz...”
Yine diyor ki...
“Depremle ilgili önlemleri almazsak, felaket kapıda...”
Yurtdışına çıktığımda en fazla kıskandığım şey; o kentlerin
mimarisi, düzeni, kent bilinci ve kültürü...
Türkiye’nin 50’lerini, 60’larını; kentlerimizi berbat eden o iç
göçü ve koşullarını elbette biliyor ve anlıyorum.
Ama artık Türkiye çok daha güçlü ve hem ekonomik, hem de kentleşme
bilinci açısından çok daha iyilerini yapabilir.
Kentsel dönüşüm sözünün içini boşalttık.
“Yık, yenisini yap” gibi algıladık.
Eğer 50’lerin yanlışlarını, eksiklerini bugün gideremeyeceksek; ne
zaman yapacağız.
Türkiye’nin kaynaklarına, bilgi birikimine, deneyimlerine yazık
değil mi?
Tarih bekliyoruz
İzmir Körfez Geçiş Projesi’yle ilgili artık tarih bekliyoruz.
Hatırlatayım dedim.