Çocuk gelişimiyle ilgili pek çok öğreti anne ve babaların çocukların yanında tartışmamasını, farklı görüşlerde olmamasını, aynı fikirde birleşmeleri konusunda uyarılarda bulunmasına karşın aslında pratik de işler hiç de böyle yürümez. Çünkü insanların anne baba da olsalar farklı birer birey oldukları ve her zaman aynı fikre sahip olamayacakları gerçeği bu öğretilerde gözardı edilir.
Sorun yukarıda da yazdığım gibi ebeveynlerin görüşlerindeki farklılıklar değil, bu farklılıkları ortaya koyarken takındıkları tavırdır. Eğer bir anne baba bir konu hakkında farklı görüş bildirirken bunu kavga, şiddet ve baskılama temelli bir iletişim yoluyla ortaya koyuyorsa bu çocuklar için stres, kaygı, endişe semptomlarında artışa neden olduğu gibi iletişim yolu olarak şiddet, kavga ve baskı temelli bir yol izlemelerine neden olabilir. Yada tam tersi şiddete, baskıya boyun eğen, kendi fikir ve görüşlerini açıklamaktan korkan bireylere dönüşebilirler.
Oysaki müzakere yeteceği, fikirlerini savunma, görüş bildirme kabiliyeti çocuklarımızda en çok gelişmesini desteklememiz gereken alanlardır. Bu alanları desteklemenin, çocuklarımızı fikirlerini açıklayan, doğru bildiklerini aktarabilen bireylere dönüştürmenin en iyi yolu da onlara müzakere edebilen anne babalar olarak örnek olmaktan geçer.
İki yetişkin bir konu üzerinde içinde şiddet ve kavga eğilimi olmayan fikir alışverişinde bulunduğunda ortam çocuklar için ‘güvenilir’ bir alana dönüşür. Fikrini açıklamaktan çekinmeyen bireyleri örnek olarak gören çocuklar da hem ev ortamında, hem okul ortamında hem de yetişkinlik dönemlerinde kurdukları diğer ilişkilerde kendilerini var edebilmek konusunda kaygıdan uzak iletişim kurabilirler. Aynı zamanda farklı görüşlerin tartışıldığı ortamlar çocukların demokrasi kabiliyetlerini de geliştirir ve kendilerini açıklamak konusunda isteklerini arttırır.
Öte yandan sürekli bir tarafın görüşünün kabul edildiği, diğer tarafın ise fikre mecburen uymak zorunda kaldığı iletişim şekli çocuklara ‘güçlü olana uy’ mesajından başka bir şey öğretmez. Bu çocukların güvenli iletişim yerine ‘itaat etmeyi’ öğrendiği, uzun vadede tüm ilişkilerini bu temele oturtan bir bireye dönüşmelerine de neden olabilir. Yada ‘itaat edilen’ kişi olma eğilimi yaratır ki iki durumda sağlıklı sonuçlar doğurmaz.
Sonunda anne babalar görüş ayrılıkları olmakla birlikte bir konuda makul bir orta yolda bulunmayı başardıklarında, karar alırken özellikle de çocuklarıyla ilgili karar alırken onların da fikirlerine başvurdukları sürece sağlıklı bir aile içi iletişim geliştirebilirler.