Kış geldi yine…
Yoksunluğumuzun, yoksulluğumuzun kışı.
Yolda yürürken, parkta otururken, metroda, otobüste hiç etrafınıza bakıyor musunuz?
Asık suratlar, boşluğa bakan dalmış gözler, hüzün, kaygı, umutsuzluk…
Doğalgaz ve elektrik faturaları, bitmeyen siyasi kavgalar, sorular, cevaplar, geçim derdi, işsizlik, hayat pahalılığı, iç karartan kötü haberler, yolsuzluklar, usulsüzlükler, adaletsizlikler, büyük kentlerin keşmekeşi karabasan gibi çökmüş üzerimize.
En önemlisi de geleceğe dair umutsuzluk…
Herkesin zihni karmakarışık, mutsuzluk günlük rutine dönüşmüş.
İşte böyle bir atmosferde geçen cumartesi kötü bir haber aldık.
Kuzenim kız kardeşimi arayıp dayımızı kaybettiğimizi söylemiş.
Beş kız kardeşinden dördünü, beş erkek kardeşinden üçünü daha önce kaybeden annem için Muzaffer Dayımın yeri ayrıydı.
O yüzden yaşlılık, hastalık, salgın, kar kış demeden son görev için cenazeye gitmeye karar verdi.
Uçakla Kars'a indik ve kara yoluyla Ardahan'ın Çıldır ilçesine doğru yola çıktık.
Donmak için gün sayan Çıldır Gölü'nün kenarından kıvrıla kıvrıla ilerlerken kar yağmaya başladı. Karşı kıyıdaki Kısır Dağı beyaza bürünmüştü.
Kar taneleri dalga dalga arabamızın ön camına çarpıyordu.
İçinden geçtiğimiz küçük köylerde oynayan çocukları, günlük rutin işleri için koşuşturan yaşlı kadınları, suya götürülen hayvan sürülerini görüyorduk.
Bacası tüten küçük evlerin sarı sıcak pencerelerine baktıkça
kendimi içeride yanan sobanın kenarında bir ot minderinin üzerine
uzanmışken hayal ediyordum. Sobanın üzerindeki tencerelerin ve
çaydanlığın fokurdama sesi kulağımda çınlıyor, fırın kısmında pişen
patatesin kokusu burnumda tütüyordu.