Türkiye'de Mayıs ayının ikinci yarısında çok sayıda konser, değişik otoritelerce değişik nedenlerle yasaklandı.
Önce yasaklanan konserlerin listesine göz atalım, ardından bu yasakların kaynağını analiz edelim:
– Kocaeli Derince'de Aynur konseri,
– Denizli/Pamukkale'de ve İstanbul/Bostancı'da Apolas Lermi konseri,
– Muş'te Metin-Kemal Kahraman konseri,
– İstanbul/Pendik'te Niyazi Koyuncu konseri,
– Bursa'da Mem Ararat konseri,
– Ankara/ODTÜ'de Burhan Şeşen konseri,
– Isparta'da Melek Mosso konseri
Bu yasakların hiçbirinde bir mantık bulamayabilir, onlarca çifte standart sıralayabilirsiniz.
Mesela, bu yasaklar arasında en çok Melek Mosso konserini konuştuk.
Mosso'nun dekoltesinden rahatsız olanların, ahlakları bozulanların, dekolte işinde zirve yapmış Seda Sayan ve Hülya Avşar gibi kadınları devletin zirvesinde dahi baş tacı etmesinin bir mantığı var mıdır? Bu çifte standardın en alası değil midir?
Tıpkı LGBT'yi düşman ilan edip, LGBT'nin T'sinin ülkemizdeki ünlü örneklerinden biri olan Bülent Ersoy'u Saray'daki bütün etkinliklerde baş köşede ağırlamaları gibi.
Söz konusu yasakları iki kategoride toplayabiliriz:
1- İktidardaki aşırı milliyetçilikten/muhafazakarlıktan kaynaklı olarak farklı etnik kültürlere gösterilen tahammülsüzlüğün ortaya konulması, otoriteyi ispatlama çabası.
2- Mevcut otoritenin kendi ahlak normlarını bütün topluma dayatma çabası. (Burada karar verici makamlarda oturan bütün erkeklerin kadınlara hangi gözle/kafayla baktığının ortaya çıktığını unutmayın lütfen.)
Bu iki kategori de baskıcı yönetimlerin en temel özelliğidir. Otoritenin kendi arzuladığı toplumu yaratma çabasının, bir tür toplum mühendisliğinin ürünüdür.