YILLAR hayatın alışkanlıklarını değiştiriyor. Çocukluğumda anneannem aile büyüğü olduğu için bizim evde kalabalık yemek masaları kurulurdu.
Masanın özelliği maun olmasıydı, iki kanadı da açılır genişletilirdi, normal zamanlarda o kanatlar kapalı dururdu. Tabii yemeklerden önce de mükellef çay servisi yapılırdı. Kekler, börekler, evde yapılmış poğaçalar.
Ramazanda pideler de çeşitliydi. En gözde olan yumurtalı pideydi. Bazı kimseler pidenin harcını fırına getirirler, iftara yakın sıcak sıcak alırlardı. Evlerde bu kadar çok fırın yoktu, tepsiler fırınlara getirilirdi.
Mevsime göre hazırlanan yemekler değişirdi ama benim anımsadığım değişmeyen yemek fırında güveçti, parça kuzu eti ve patatesin içine bir dal tarçın da konulurdu.
Ziyaretlerin sayısı şimdi azaldı. Bayramlar tatil vesilesi olduğu için ya önceden büyüklere uğranılıyor ya da telefonla, WhatsApp’la kutlanıyor.
Telefonuma ya da bilgisayarıma gelen kutlamalar bana eski zevki vermiyor. Çünkü bir içeriğe tıkladığınızda, binlerce kişinin bayramını kutlamış oluyorsunuz.
Eski bayramların önemli bir işlevi dargınların barışmasıydı. Bu güçlü duygu acaba hâlâ devam ediyor mu, yoksa barışma da akıllı telefon aracılığıyla mı yapılıyor.