‘Ev Kadını’nın yazarı Ayşe Fahriye bu çalışmasında iyi bir yemek kitabı yazarı olduğu kadar iyi bir de mizah yazarı olduğunu ispatlıyor.
Yemek kitaplarının çoğunu okurum, elbette yemek yapmayı öğrenmek için değil. Oradaki yemekler bizim lezzet tarihimizin belgeleridir. Bir başka açıdan da görgü kurallarının sofrada uygulanışının tarihidir.
Ayşe Fahriye’nin ‘Ev Kadını’nı (*) okurken, bu unsurlara dikkat ettim.
Bu tür çalışmaları yayına hazırlayan araştırmacı Turgut Kut kitabı okunur kılmış.
448 sayfada 887 tarif
Turgut Kut, ‘Sunuş’ta kitabın yayımlanma evrelerini, özelliğini yazmış: “Ayşe Fahriye Hanım’ın ’Ev Kadını’ adlı yemek kitabı ilk kez 1883 (1300 h.) yılında Beyazıt’ta Kırââthane-i Osmanî Müdürü Sarafim (Ünver ss.481-490) tarafından İstanbul’da Mahmut Bey Matbaası’nda bastırılmıştır. Kitabın tümü 448 sayfadır. Sekiz sayfalık bir mukaddimeyle başlayan kitap, 35 takıma ayrılıp 887 yemek tarifinden oluşur. Verilen yemek tariflerine bakıldığında Osmanlı-Türk mutfağının özelliklerini taşımakta; yemeklerinin, içeceklerinin tariflerini vermektedir. Bununla birlikte bu yıllarda Batı’dan gelen birtakım yemek ve tatlı isimlerine de rastlanmaktadır.”
‘Yemek Pişirmenin İnceliklerine Dair Önsöz’ü okurken zamane hanımlarına dair uyarıların ironik içeriğine hayran olmamak mümkün değil.