İnsanlık tarihi boyunca insanoğlu/kızı sürekli bir anlam arayışı içerisine girmiştir. Bu anlam arayışı insan olmanın doğasının bir ön kabulüdür.
Birey dünyaya gözlerini açtığı ilk andan itibaren önce çevresini daha sonrasında da kendisini anlama uğraşı içinde kendisini bulur. Kendisine bakım veren kişinin iyi bir nesne ya da kötü bir nesne olup olmadığına karar vermeye çalışır.
Bu çaba gak dediğinde karnının doyurulması guk dediğinde altının temizlenmesi zamanında ihtiyaç duyduğu ölçüde isteklerinin karşılanması ile doğru orantılı olan bir anlamlandırma çabasıdır. Böylelikle kişi dışarıdan aldığı yeterince iyi ebeveynlikle kendi konumunu da tayin eder.
Sevilip sevilmediği, değerli olup olmadığı gibi bir yerden kendini tanımlamaya çalışır. Bebekler söz konusu olduğunda olumsuz bir durumla karşı karşıya kalındığında kötü olan uygunsuz olan dış çevre ve yahut bakım verenler değil, bebeğin ta kendisidir.
Çünkü kendisi ancak sevilmeye layık bir bebekse sevilir inancına sahiptir. Süreç içerisinde dış çevrenin ve kendisinin konumunu tayin etmeye ve bu kategoriler arasında değişiklikler yapmaya başlayan birey bir süre sonrasında olduğu ve olmak istediği kişi kavramları ile karşı karşıya kalır.
İlk özdeşim nesnesi kişiye en yakın olan anne ve babadır. Kız çocukları anne ile erkek çocukları baba ile özdeşim kurarak onlara benzeme, onlar gibi olma çabası içine girerler. İdealize edilen ve olması gereken güçlü, kudretli, ebeveynleri gibi olmaktır.