“Mimar Koca Sinan kendi eseri olacak caminin inşaatı başında çalışırken bir ustabaşı yanına yaklaşır ve üzgün bir tavırla el bağlar.
Koca Sinan ‘Hayrola, n'ola ustabaşı' diye sorar.
Ustabaşı da ‘Ağam pir-i fani (yaşlı ve güçsüz) bir duvarcı ustamız hasta döşeğinde kendini bilmez yatıyor. Aylardır ne iyileşiyor ve ne de can veriyor. Müşkülümüz var' deyince Koca Sinan ‘Hayrolsun, varalım gidelim görelim' der.
Hasta döşeğine yanaştığında pir-i fani ustanın bir şeyler mırıldandığını görür ve yanına iyice sokulduğunda devamlı olarak ‘Kalfa taş ver, harç ver, mala ver, taş ver, mala ver' diye söylendiğini duyar.
Anlar ki 90 yaşındaki usta can çekişirken bile rüyasında duvar örmektedir.
Mimar başının gözlerinden yaşlar süzülür ve eğilerek pir-i faninin kulağına fısıldar:
‘Ustam paydos.'
Pir-i fani duvarcı ustası o anda ruhunu teslim eder.”
Yukarılardan bir talimat geldi, birisi Ali Ekber Ertürk'e herhalde “Gazeteci sana da paydos” dedi ki ruhunu teslim etti, aramızdan ayrılıp gitti.
Bir Alevi çocuğu…
Mustafa Kemal'in askeri…
Doğuştan gazeteci…
Her zaman dik duran gerçek bir basın emekçisi…
Diyanet'in, din tüccarlarının, tarikatçıların ve din sömürücülerinin nefret ettiği…
Onların yalan, yolsuzluk ve israflarını belgeleriyle yakalayıp yazardı…
‘Bunlar er ya da geç gidecek ama biz acaba görür müyüz' diye sual ederdi…
Adam gibi adamdı…
Ve hepimizin sevgilisi idi.
Hastalığı boyunca çok zorluklar yaşadı. Ama bir bakardık, Ali Ekber hiç umursamıyor, acılar çekiyor, halsiz düşüyor, fakat normal yaşantısını sürdürmeye çalışıyor.
“İyisin” dedikçe elinde çay bardağı ile hep aynı şeyi söylerdi,
“Beni ayakta tutan bu moral. Ben bu hastalığı moralimle yeneceğim.”
Elinde çay bardağı diyorum zira günde 25-30 bardak çay içerdi…