Sevgili okuyucularım, yarın 7 Ağustos… 7 Haziran seçiminden bu yana koskoca iki ay geçmiş olacak.
6 Haziran günü Türkiye’nin belli başlı gündemi şöyleydi:
- Yolsuzluklar. Dört bakan tarafından alınan ve hepsi kitabına uydurularak sümen altı edilen rüşvetler…
– Devlet soyuluyor, yandaş işadamları şu veya bu biçimde malı götürüyordu. Yolsuzlukların üzerine gitmek mümkün değildi.
– Yargı iktidar tarafından A’dan Z’ye teslim alınmış, bağımsızlığını yitirmişti.
– Tayyipgiller iktidarının din tüccarlığı. Laik Cumhuriyet rejimi bilerek ve isteyerek yok edilmek isteniyordu.
– Başkanlık hülyaları. Parlamenter rejim sona erecek ve bütün yetkiler anayasayı değiştirip Tayyip’e verilecekti. Tam bir diktatörlük rejimi kurulacaktı.
– Tayyip Cumhurbaşkanı kimliği ile meydanlara inmiş, açıkça particilik yapıyor ve AKP için 400 milletvekili istiyordu.
– Tayyip o makama seçildiğinde namusu ve şerefi üzerine ettiği yemini çiğnemiş, tarafsızlığını tümüyle yitirmişti.
Ülke gündemi büyük ölçüde böyleydi.
Ama dikkat ediniz, 7 Haziran günü Türkiye gündeminde terör ve şehit cenazeleri yoktu.
* * *
Muhalefet partileri de doğal olarak boş durmuyor, Tayyipgiller iktidarını en ağır bir biçimde eleştiriyorlardı.
Eleştirenlerin başında MHP ve Devlet Bahçeli geliyordu.
Bu düzenin ve yolsuzlukların hesabı derhal sorulacaktı!
PKK’nın güdümündeki HDP isimli partinin aklı fikri ise yine Kürtçülükte ve bölücülükte idi ama bunu açıktan yapmaları elbette ki söz konusu değildi.
Bu parti “Demokratik (!)” görünmek zorundaydı!