Kendi payıma ben yıllar, yıllar önce teşhisi koymuştum. Karışıktı, karmaşıktı, yerli de milli de değildi.
FETÖ’cülerden bahsediyorum…
Hiç unutmuyorum, Zaman Gazetesi’nin Ankara Temsilcisi ile bir televizyon programı öncesi aramızda“Amerika sohbeti” geçmişti. Sormuştum:
-Niçin Amerika’ya toz kondurmuyorsunuz? Laf söylemediğiniz gibi laf da söyletmiyorsunuz?
“Öyle diyorlar ama öyle değil” türünden, hiç de tatmin edici olmayan cevaplar vermişti. Program sırasında daAmerika’ya toz kondurmamak için yine çırpınıp durmuştu.
Bir başkasıyla aynı gazetede birlikte çalıştık. Ankara Temsilcisi olarak bakanlarla yemekler düzenliyordum. Bakanlar ile gazete yazarlarını buluşturuyordum. İlk yemekten sonra onu davet etmemeye başladım.
Niye mi?
Çünkü benim için bir PKK’lıdan farksızdı. Onlar kadar bu ülkeye uzak, onlar gibi Türkiye’nin değerlerine yabancı ve düşmandı. Tavırları, olaylara bakış açısı ise, benim için son derece rahatsız ediciydi.
O dönemde birlikte çalıştığım arkadaşlar bilir. O isimle hep uzak durmaya ve gazete faaliyetlerinden uzak tutmayla çalıştım. Tepkiler de aldım bu tavrımdan dolayı. Ama direndim.
Açıkçası, onlar beni sevmediler, ben de onları.
***
Din anlayışları da hep garip geldi bana…
Onlar için parası olan en iyi Müslüman’dı! Parayı basan, dünyayı da ahreti de satın alıyordu! Ayrıca, kendileriyle birlikte hareket etmeyen kişi, camiden çıkmayıp, beş vakit namaza beş vakit daha katsa yine fark etmiyordu. Bir kişinin makbul Müslüman olması için mutlaka ve mutlaka kendilerine hizmet etmesi gerekiyordu.
“İslamcı” dedikleri bazı yazarlar da kendilerini batının hizmetkârı olarak görüyorlardı. İçlerinde televizyon ekranlarından “Anavatan Amerika” diyenler bile vardı. Fetullah Gülen’in yaptığı İsrail güzellemelerini ise hiç saymıyorum.
Evet, ortada bir cemaat vardı…
Ancak, bana göre dini bir cemaat değildi bu. Dışarıdan yönetilip yönlendirilen tam bir menfaat çetesiydi.