Biri, sözde “siyasi parti” lideri. Yine sözde “barış” yanlısı. “Sözde” diyorum, çünkü yaptığı her “barış” çağrısı kanla sonuçlanıyor.
Bakın ne diyor:
-Hepinizin görüntüleri var. Hepiniz bedel ödeyeceksiniz.
Ve devam ediyor:
-Saray uğruna çocuklarımızı feda ederiz diyorsanız, bizim yapacağımız bir şey yok.
Belli ki, bunları söylerken dağda PKK’ya terörist yetiştiren kardeşi Nurettin Demirtaş’a güveniyor!
Diğeri de O’nun koltuk ortağı, HDP’nin Eş Başkanı Figen Yüksekdağ; 18 yaşında sokak eylemlerinden tutuklanmış. Ezilenlerin Sosyalist Partisi Genel Başkanı iken, Kürt şovenizmine doğru evrilen, HDP’ye monte edilen bir isim.
O da “savaş” diyor. Belli, “Teröre Lanet” adı altında yapılan gösteriler hoşuna gitmiş ki, ellerini ovuşturuyor:
-Savaş batıya kaydı.
Her ikisinin de söyledikleri sözler açık ve net: Tahrik ediyorlar, meydan okuyorlar, “daha” diyorlar. Gerilimi yükseltmeye çalışıyorlar…
Kandil’in de onlardan farklı düşündüğü söylenemez. O yapı zaten kan ve ölüm üzerine kurulu. Kanla besleniyor, ölümlerle ayakta duruyor. Gerilim artsın, tepkiler şiddete dönsün, olaylar Türkiye’nin dört bir yanına yayılsın istiyor.
* * *
Ve tepkiler yayılıyor…
Yayılması ve Türkiye’nin her yerinden teröre karşı seslerin yükselmesi de lazım; ama böyle değil!
Büyük, çok büyük yanlışlar var…
HDP’nin il ve ilçe binalarının kapı ve camları kırılınca, içlerine girilince bunlar rahatsız mı oluyorlar? Tabii ki değil. Aksine mutlu oldukları bile söylenebilir.
Batıda dükkânlar yakılınca gözyaşı mı döküyorlar? Hayır, tam tersine “zafer çığlıkları” atıyorlar.
Zaman zaman Kürt kökenli vatandaşlar saldırıya uğrayınca “eyvah” mı diyorlar? Değil tabii ki, zaten istedikleri bu!
PKK denilen örgüt ve onun destekçileri, yıllardır bu ülke insanlarına kin ve nefret aşılamak için var. Onun için uğraşıyor. Bu amaçla binlerce silahlı terörist besliyor. Halkı galeyana getirmek için asker ve polisimizi çoluk-çocuğunun önünde kurşuna diziyor.