Garip, çok garip, aynı zamanda da düşündürücü!... Maalesef bizim kaderimiz bu: “Basın Özgürlüğü” denilince başları önde olması gerekenler, bugün kalkmış ahkâm kesiyor, ona buna ders vermeye çalışıyorlar.
Bize “balık hafızalı” muamelesi yapıp, geçmişi unuttuk sanıyorlar…
Oysa, yaşadıklarımız hafızalarımızda o kadar taze ki! 1996 Yılı’nın sonbaharıydı. Bir gece yarısından sonra telefonum acı acı çaldı. İstanbul’dan arıyorlardı:
-Gazete sokaklarda, kamyonlardan attılar, dağıtımını yapmıyorlar.
O günlerde Türkiye’de BİRYAY adında ve Aydın Doğan’ın güdümünde bir dağıtım tekeli vardı. O şirket, AKŞAM’ın dağıtımını yapmama kararı almıştı.
Niye?
Çünkü, AKŞAM’ın tirajı milyona doğru yaklaşıyordu. Karşılarına ciddi bir rakip çıkmıştı. Rahatsız olmuşlardı. Boğmak, yok etmek istiyorlardı.
Fütursuzluk diz boyuydu. İnsanların hangi gazeteyi alacağına, neyi okuyacağına dolayı olarak bu basın ve dağıtım karteli, yani Aydın Doğan karar veriyordu.
* * *
800 kişiydik, bir avuç AKŞAM çalışanıydık. Direndik, mücadele ettik. Gazete balyalarını sırtladık, cadde ve sokaklara çıktık. Gazetemizi okuyucuya kendimiz ulaştırmaya çalıştık.
Biliyor musunuz, ona bile engeller çıkardılar. Bazı belediyeler, zabıtaları üzerimize saldılar. Elimizden gazeteleri aldılar, yüklü miktarda cezalar yazdılar.
Aslında Kartel’in saldırısı çok önceden başlamıştı. Hürriyet Gazetesi’nde Emin Çölaşan gibi kalemler, uzun süre AKŞAM aleyhine yazılar yazdılar. Bir basın organını susturmaya, orada çalışan basın emekçilerini işsiz bırakmaya çalıştılar.