Günay'ın "gitme abi" çığlığını, Buse'nin "kedi sesi çıkarayım köpekler beni bulsun"sözünü asla unutmayacağız... Diyorlar. Diyorum.
İnanmayınız. Elbette unutulacaklar.
Çünkü bu filmi çok gördük, hep gördük.
Her depremde "klasik" ağlaşmalar...
Ölenlere rahmet, kederli yakınlarına başsağlığı, yaralılara acil şifalar...
Bunun ne ölülere faydası var, ne yakınlarına, ne de yaralılara.
Çürük binalar, çürük raporlarına rağmen inatla boşaltılmayan evler... Sonra da Japonya'yla karşılaştırmalar: Onlar ölmüyorlar, biz niçin ölüyoruz?
Ama işin magazin yanı basına tatlı geliyor: Güzel Leyla gelinliğini giyemeden gitti... Yavru kedi mucize eseri kurtuldu...
Bu filmi hep gördük.
Yarın gene göreceğiz.