Dünyanın incisi İstanbul’da, üstelik tarihî ve eşsiz bir dokuya sahip mekânında iki İngiliz devi Liverpool ile Chelsea kapıştı, kupayı müzesine götüren Liverpool oldu ama kazanan biz olduk. Çünkü geride bıraktığımız sezonun Şampiyonlar Ligi şampiyonu ile UEFA Kupası sahibini İstanbul’a davet edip hazırlık maçı oynatmaya kalksanız milyon avrolar harcamanız gerekir. Ki bu bile yeterli gelmeyebilir. İkna etmek, boş takvim bulmak vs. O yüzden öncelikle bu müthiş organizasyonun ülkemizde olmasında kimin emeği geçtiyse önce takdir edip, sonra teşekkür etmek lazım.
Tıpkı 2005’teki Olimpiyat Stadı’ndaki Şampiyonlar Ligi; 2009’daki Şükrü Saracoğlu’ndaki UEFA Kupası finalinde olduğu gibi yine unutulmaz bir organizasyona ev sahipliği yaptık.
Vodafone Park’taki Süper Kupa finali ile hem üçlemeyi tamamladık hem de İstanbul’un finaller şehri olduğunu bir defa daha dünyaya hatırlattık.
Dün akşam için ülke olarak kazancımız sadece 100 milyon dolar civarındaki turizm geliri değildi elbet. Dünyanın dört bir yanından milyonlarca insanın televizyonlarının başında takip ettiği bu “süper” final, prestij açısından da ciddi önem taşıyordu.
Aksilikler de yok değildi elbet. Misal stada giriş tam bir işkenceydi. Dünya Kupası başta olmak üzere birçok ulusal turnuvada bir stada girerken hiç bu kadar zorlanmamıştım.
Olağanüstü güvenlik galiba biraz abartılıydı. Her ne kadar UEFA’nın bir organizasyonu olsa da emniyetimizin gereksiz abartısı özellikle yabancı turistleri fena kızdırdı.
Bizim tribüne girmekte zorlandığımız yerde bir Youtuber’ın elini kolunu sallaya sallaya saha içinde cirit atması oldukça trajikomikti.
Tabii ki tek tek sayma şansımız yok ama galiba İngiliz taraftar sayısı sanılan kadar değildi. Arap, (Salah etkisi olsa gerek) Rus ve Türk futbolseverler azımsanmayacak kadar fazlaydı. Tabii ki tribünlerin ağırlığı Liverpool taraftarınındı.
Böylesine büyük bir futbol festivali dururken maçı...