Cumhuriyet gazetesi sadece gazete değildir.
Okuru için bir yurt, bir bayrak, bir kale.
Türkiye Cumhuriyeti’nin tapu senedi.
Mustafa Kemal Atatürk’ün vasiyet belgesi.
Cumhuriyet okuru, sadece gazete okuru değildir, emanetin sahibidir.
Onun için de çok dikkatlidir.
En küçük bir yanlışı kabul etmez.
İş edinir, arar, eleştirir, ulaşır, ulaştırır.
Cumhuriyet gazetesi, okurunun yurdudur.
Öyle olduğu için de gazetesini dikkatle izler.
Ne olup gittiğini titizlikle araştırır.
Zaman gelmiş, gazetesi yüzünden işinden edilmiştir.
Zaman gelmiş, gazetesi için dövüşmüştür.
Onun için de her değişikliği kuşku ile
karşılar. Ne olup bittiğini araştırır.
Yaşamında kör inancı değil, gözü açık bilinci seçmiştir.
Eleştirel düşünceyi yaşamının rehberi yapmıştır.
Bu okur, vefalıdır.
Bu okur, gazetesini neden aldığını bilir.
Bu okur, okuduğu üzerinde düşünür.
Paylaşımcıdır.
Beğendiğini iletir, yaygınlaştırır.
İşte bu okura “gazeteni bırakma”, “her gün bir Cumhuriyet” diyoruz.
***
Bu okur gazetesini bırakmıyor ama kırgın.
“Okumak istemediğim yazarlar geldi” diyor.
“Gazetemin ekseni değişti” diyor.
“Alıyorum ama hiç okumadıklarım var” diyor.
“Artık bu gazetede yazmayın” diyenler oldu.
“Artık gazetemi almaya elim varmıyor” diyenler oldu.
Onlara hep şunu söyledim;
“Elbette okumadığınız yazarlar olabilir.
Okuyup beğenmediğiniz yazılar olabilir.
Okumayın.
Beğenmeyin. Benim de okumadığım yazarlar var, beğenmediğim yazılar var. Ama ben yazmaktan vazgeçmiyorum, siz de almaktan vazgeçmeyin. Farklı görüşlerin olması bir gazete için kayıp değildir, kazançtır. Gazetenin ekseni ise değişmez, değişemez.”
İlhan Selçuk, bu gazetenin kaptanı idi.
Onun kaybı hepimizin travmasıdır.
Ama İlhan Selçuk döneminde de eksen
korunarak farklı görüşler yer almıştır.
Ben de gazetede değişim olmasını İlhan Selçuk’la konuşmuştum.
Ailede değişim olmuştu. Çocuk değişmişti. Genç değişmişti. Kadın değişmişti. Eğitim değişmişti.